Hoe langer we bezig zijn met dit ‘TwijfelIndo project’ hoe meer ik leer luisteren naar wat er echt gaande is onder onze generatie. Vorig jaar gaf ik samen met Nina Tromp een presentatie over Indische identiteit aan de 2de generatie, waarvan ik gemerkt heb dat zij daar ook mee worstelen. In zo verre dat ik onze presentatie niet af kon maken, omdat we kennelijk veel gevoelige snaren raakten en discussie teweeg bracht.
Het wordt zo langzamerhand een studie. Ik vraag me steeds meer af of ik wel de goede vragen stel? Luister ik wel genoeg om zo objectief mogelijk een gemene deler te vinden? Alles wat ik dacht wat ‘Indisch zijn’ kon bevangen, wordt iedere keer weer opnieuw aangevuld en weggestreept. Hoe meer ik interview en luister hoe meer ik in vogelvlucht het patroon zie van de Indische kaart van alle generaties. Tegelijkertijd hoe meer ik weet, hoe minder…
Wat ik wel weet is dit.
De bewustwording van het ‘Indisch zijn’ kan je met de paplepel worden ingegoten of niet. Het is een ontdekkingsreis voor ieder individu waarvan het antwoord ligt in onze familie geschiedenis en ons collectieve koloniale geschiedenis. Wij kiezen zelf of we daarvan de vruchten plukken en of we dat willen doorgeven.
Jerney Zwart herkent zich helemaal niet in het ‘Indische zwijgen’. Bij haar thuis wordt openlijk gepraat over het verleden. En er is geen spoor van Indisch bescheidenheid te bekennen. Het moge duidelijk zijn dat zij geen ‘Twijfel Indo’ is, maar ontdek in haar verhaal dat haar opa een belangrijke rol heeft gespeeld in de koers van Jerney’s leven.
Jerney Zwart
Geef een reactie