21 lente's Jong

Spontane introductie op een lentedag

Ja en daar sta je dan, op een te mooie lentedag in een studio ergens in Gouda. Van het weer heb ik bijster weinig meegekregen vandaag want na 4 jaar heb ik eindelijk weer een fotoshoot met Armando. Deze mede-Indo heb ik leren kennen tijdens een chaotische fotodag in IJmuiden. Mensen in mijn omgeving kennen mij niet beter als een persoon die verlangt naar een dag van 30 uur en een week van 8 dagen, want zo ben ik… Maar… Wie ben ik?

Wie is @little_Monjet?
Met de naam Susan, 21 lentes jong, een georganiseerd chaotisch leven en woonachtig in Groningen zal ik schrijven over mijn zoektocht naar het “Indo-zijn” (of zoals Armando het mooi formuleerde: mijn “Indoditeit”) en chaotisch is het. Het belachelijke aan dit stuk is namelijk dat ik weer opnieuw ben begonnen met schrijven. Ik had mijn stuk al klaar liggen maar ik denk net als iedere artiest/kunstenaar/danser/schrijver/créateur is mijn werk nooit af. Het eeuwige streven naar perfectie maar in dit geval ging het meer om ‘de kunst van het weglaten’: mijn stuk bestond inmiddels uit 5 pagina’s. Iets te enthousiast dus. Ik merkte dat toen ik begon ik gewoon niet meer kon ophouden. Ik heb er nooit zo bij stil gestaan wat het voor mij betekend om een Indo te zijn.

Hoezo Indo ut Grunn
Indo zijn voor mij is… nieuw. Opgegroeid in Groningen en op mijn 9e verhuisd naar Roden (of all places) ben ik nooit echt in contact geweest met de Indonesische cultuur. Mijn moeder is Nederlandse en mijn vader Javaans die ik vanwege een lang familiedrama pas heb leren kennen rond mijn brugklas periode. Later verhuisde ik naar Assen om een laatste wanhopige poging te doen mijn havo diploma binnen te slepen. In Assen en Bovensmilde wonen grote Molukse gemeenschappen en in deze periode leerde ik dat er ook nog een daadwerkelijk verschil is tussen een Indo en een Molukker. Stiekem voelde ik een beetje trots groeien. Ik vond het bijzonder dat ik vrij snel verschillen in gemeenschappen ervaarde. Het rustieke, gemoedelijke van het Indo-zijn vond ik heel duidelijk in mijn eigen persoonlijkheid.

Susan Poeder Beeld: Armando

Indische prikkels
Na een jaartje zwoegen op de sprint havo had ik dan eindelijk dat fel begeerde papiertje op zak en had ik het ook wel weer gezien in Assen. Met een Opel en een Boedelbak ben ik terug verhuisd naar mijn geliefde geboortestad Groningen waar ik lekker bezig was om me te ontwikkelen als danser. Opvallend detail was dat het op de dansschool stikt van de Indo’s als een mierenhoop. Vraag me niet waar ze vandaan komen maar ze zijn er! Veel van deze mensen keren jaarlijks terug voor een familiebezoek of om gewoon een extreem veel niks te doen op Bali.

Impulsieve actie
Voor mij kwam dit jaar alles samen. Mijn vader was net terug gekeerd van een zakenreis naar Indonesië en kon de prachtigste verhalen vertellen bij de foto’s die hij heeft. Na een zomer door te hebben gebracht in Nederland begon de wereldreiziger in mij te kriebelen. Ook voor mijn studie kreeg ik ineens de opdracht een onderzoek te doen naar cultuurverschil en wat voor effect dat heeft op leisure vrijetijdsbestedingen. Hierdoor werd ik constant geprikkeld met de gedachte: “het is nu echt tijd om naar Indonesië te gaan”. Impulsief als dat ik ben, ben ik met mijn vrolijke hoofd hetzelfde reisbureau binnen gestapt waar mijn beste vriend Omar zijn ticket al eerder had geboekt. Data, tijden, vliegmaatschappij… Het maakte me niks uit. Al moest ik met toekietoekie-airlines vliegen met een vertrek tijd van 3 uur ‘s nachts en 6 keer overstappen… Nu ik het zo formuleer klinkt dat ook wel spannend maar ik moest en zou hoe dan ook een ticket regelen naar Indonesië… En binnen 30 minuten was het gedaan. Buiten het reisbureau sta ik wat versuft en licht in mijn hoofd (en 700 euro lichter in mijn portemonnee) na te denken wat er zojuist gebeurd is… Ik ga naar Indonesië.

Op ontdekking

Ja. Het is echt tijd voor mij om te gaan. Ik voelde mezelf zelfs tijdens koninginnenacht niet eens thuis tussen al het oranje trots. Ik ben zwaar trots op oranje maar er knaagt nog wat anders. Ik hoop echt dat stukje daar te vinden wat ik al zo lang mis. Niet alleen kennis vergaren maar ook wijsheid. De essentie in waarom ik de dingen doe die ik doe. Ik laat me verbazen, verwonderen, inspireren, confronteren. Ik zal opzoek gaan naar mijn roots. Mijn eigen identiteit, mijn Indoditeit.