Deze week:
[typography font=”Lobster” size=”55″ size_format=”px” color=”#00aeff”]Laura,Jill & Jacintha[/typography]
Interview: LauraJillJacintha
[twocol_one] [box style= “rounded” size=”large” border=”full”] [typography font=”Sorts Mill Goudy” size=”13″ size_format=”px”]
Laura Kooijmans
Geboorteplaats: Heemskerk, opgegroeid in Wormer.
Woonplaats: Zaandij
Indische Oma: Makassar
Vader van vader: Nederland
Moeder: Nederland
Vader: Indonesië (Belitung)
Studie/Werk: Pedagogiek / werkzaam op een kinderdagverblijf in Amsterdam
[/typography][/box]
[/twocol_one][twocol_one_last]
[box style= “rounded” size=”large” border=”full”] [typography font=”Sorts Mill Goudy” size=”13″ size_format=”px”]
Jill Bakker
Geboorteplaats: Den Helder
Woonplaats: Den Haag en Amsterdam
Indische Oma: Makassar
Indische Opa: Makassar
Moeder: Den Haag
Vader: Alkmaar
Studie/werk: Communicatie- en informatiewetenschappen aan de VU
[/typography] [/box]
[box style= “rounded” size=”large” border=”full”] [typography font=”Sorts Mill Goudy” size=”13″ size_format=”px”]
Jacintha kooijmans
Geboorteplaats: Heemskerk, opgegroeid in Wormer.
Woonplaats: Utrecht.
Indische Oma: Makassar
Vader van vader: Nederland
Moeder: Nederland
Vader: Indonesië (Belitung)
Studie/Werk: Productie assistent
[/typography] [/box]
[/twocol_one_last] [twocol_one]
Laura en Jacintha jullie zijn tweelingzussen, maar hoe zit de Indische link van jullie 3?
Jill: Mijn opa is de broer van hun oma, dus komen we van dezelfde tak.
Jacintha: En ze zijn geboren op Sulawesi.
Jill: Ja, uit Makassar.
Laura: De hoofdstad van Sulawesi.
En jullie oma?
Jill: Mijn oma komt ook uit Makassar.
Laura: En onze opa is Nederlands. Een Hollandse man die naar Indonesië ging en daar oma ontmoette.
Laura: Onze opa kwam toen naar Indonesië of het toenmalige Nederlands-Indië bij de bevrijding om voor het Nederlands bestuur te werken.
Laura: Onze opa heeft daar tot 1956 gewoond om het bestuurlijke ambtelijk organisatie over te dragen aan de Indonesische overheid.
Jacintha: Onze vader is ook geboren in Indonesië.
Laura: Onze opa heeft ook een tocht door de oerwouden gemaakt om handen te schudden bij beslissingen om een eiland te verdelen tussen de Nederlanders en de Engelsen, maar we weten niet welk eiland dat was.
Jill, ben jij op indische wijze opgevoed?
Nee juist niet. Moeder is wel Indo, maar ze lust geen rijst, dus alleen mijn vader en ik eten nasi thuis. Ik ben wel meer op stap gegaan met mijn oma naar de pasar malam en dat soort dingen. Daardoor heb ik wel het Indische meegekregen. Verder is mijn moeder wel heel gastvrij en ben ik veel opgegroeid met 4 generaties van Indische dames.
Heb je misschien bepaalde gewoontes meegekregen?
Nee juist niet. Moeder is wel Indo, maar ze lust geen rijst, dus alleen mijn vader en ik eten nasi thuis. Ik ben wel meer op stap gegaan met mijn oma naar de pasar malam en dat soort dingen. Daardoor heb ik wel het Indische meegekregen. Verder is mijn moeder wel heel gastvrij en ben ik veel opgegroeid met 4 generaties van Indische dames
Hebben jullie ook dergelijke tradities meegekregen? (Laura en Jacintha)
Nee, we hebben niet veel indische tradities meegekregen, er stond altijd wel rijst en aardappelen op tafel in die combinatie. Maar we hebben wel meer meegekregen van onze opa en oma, ooms en tantes.
Laura: We kregen altijd spekkoek, waar we altijd naar uitkeken. Gastvrijheid en altijd eten en drinken in huis willen hebben voor als er onverwachts mensen langs komen en dan voortdurend vragen of ze iets te eten of te drinken willen. Het correcte Nederlands want onze ouders zijn best wel streng op dat gebied.. (Jill:beaamt)
Laura: Dat schijnt juist heel Indisch te zijn om correct Nederlands te spreken, omdat de Nederlanders in voormalig Nederlands-Indië correct nederlands of algemeen beschaafd nederlands spraken.
Weten jullie misschien een bijzonder verhaal uit jullie familie, want jullie oma heeft een eigen boekje gemaakt over jullie familiegeschiedenis, vertel eens daarover?
Jacintha: Onze oma heeft vroeger in een kamp gezeten en de herinneringen die ze heeft, ook van de tijd daarvoor, heeft ze willen opschrijven om dat te delen met ons zodat die verhalen in de familie blijven.
Laura: Ze heeft haar jeugd in Indië beschreven voordat ze in de kampen terechtkwamen. Waar ze hebben gewoond hebben en het type huizen waar ze in leefden.
Hoe is het boekje eigenlijk ontstaan?
Laura: Ze vertelde dat ze er mee bezig was en dat ze de familiegeschiedenis wilde opschrijven om dat aan ons mee te geven, zodat wij ook die geschiedenis kennen en dat bij ons houden. Ik zou zelf graag een keer naar Indonesië willen gaan om de plekken die zij beschrijft op te zoeken..
Jill: Ja, met als voorwaarde dat we de taal zouden spreken.
Laura: Nu kunnen we alleen tot 10 tellen in het Indonesisch.
[/twocol_one][twocol_one_last]
Waren de verhalen voor het verschijnen van het boekje al min of meer bekend in de familie?
Jacintha: We zijn ermee opgegroeid, want we krijgen zo rond de tijd van 5 mei tijdens de dodenherdenking veel te horen. Dan komen de verhalen van onze oma’s die in het kamp hebben gezeten. De verhalen waren al bekend, maar als je dan zo’n boekje in handen krijgt en het letterlijk staat opgeschreven dan zijn met name de kampverhalen indrukwekkend. Dat is ook erg bepalend geweest voor onze familiegeschiedenis.
Laura: Ik heb wel voordat mijn oma het boekje af had in de 6de klas een profielwerkstuk gemaakt waarvoor ik beide oma’s geïnterviewd heb. En dat was eigenlijk de eerste keer dat ik al die verhalen hoorde en ik had natuurlijk een goede reden om die vragen te stellen, omdat het belangrijk was voor school. Toen heb ik voor het eerst de verhalen van mijn oma’s gehoord.
Jill: Mijn opa en oma zouden eigenlijk ook een boek schrijven, maar dat hebben ze helaas niet gered, want ze zijn vroeg overleden, maar het plan was er wel. Helaas is dat niet gebeurd. (Ik kan me ook herinneren dat oma het niet zo leuk vond om over de kamptijd te praten. Mijn omi wilde wel dingen vertellen over de oorlog, maar toen was ik nog heel klein).
Jacintha: Oma vindt het wel leuk om het verhaal te vertellen dat ze stiekem onder het prikkeldraad van het kamp door kroop om daar appels te rapen die van de boom waren gevallen geloof ik.
Vragen jullie actief naar jullie Indische achtergrond?
Jill: Nee niet echt..
Laura: Mijn hollandse oma die ook in een kamp heeft gezeten, verzamelde alles en wilde niets weggooien. Toen ze overleed, moesten wij de kamers uitruimen.
Jill: Mijn oma heeft dat ook. Al die stapels kranten en zo ben ik ook..al die jurken etc..
Laura: Ik ben juist het tegenovergestelde en gooi juist weg wat ik niet nodig heb, omdat ik bang ben dat ik juist net als hen alles maar bewaar.
Is dat ook iets wat jullie typisch indisch vinden?
Jill: Spiritualiteit speelt bij mij wel een rol. Het zesde zintuig om het zo maar te noemen, dat hadden mijn oma en overgrootoma ook. Dat is wel iets waar we veel aandacht aan besteden en ik denk dat indische mensen dat ook veel doen. Meer met hun gevoel dan hun rationele nadenken.
Laura: Intuïtie..
En karakter eigenschappen?
Jacintha: Bescheidenheid.
Jill: ja, en dat verzamelen inderdaad en nooit zeuren.. Dat is bij ons tenminste, ik weet niet of dat geldt voor jullie, maar het was van: ‘Nou het is gebeurd de schouders eronder en doorgaan, het leven is mooi en daar moet je van genieten’ Dat is heel belangrijk in onze familie.
Laura: Ik kan redelijk zeuren, maar dat is mijn hollandse kant.
[quote]De schouders eronder en doorgaan, het leven is mooi en daar moet je van genieten[/quote]
Zien jullie toekomst in de indische cultuur?
Laura: Dat betwijfel ik omdat het bij ons al best ver van ons af staat. Mijn nichtje en neefje zijn surinaams-hindoestaans en daar is dat juist meer aanwezig. Ikzelf heb een molukse vriend en mochten wij kinderen krijgen dan zal het molukse meer aanwezig zijn.
Jill: Ik denk wel dat ik het door zal geven, want ik vind het belangrijk en ik vind het een mooie cultuur dus ik zal het proberen om dat door te geven en dat ligt meer in de karaktereigenschappen die ik zal overdragen. En natuurlijk de gastvrijheid.
Jacintha: Ja die kleine dingetjes inderdaad wel, Het zit gewoon in je bloed. Misschien niet zo tastbaar, maar dingen zoals rijst en spekkoek, het eten en vooral de verhalen zoals dat boekje vind ik heel belangrijk, zodat die herinneringen doorgegeven worden.
[/twocol_one_last]
[box]
[/box]
Geef een reactie