Een Portret..

 

 

[typography font=”Meddon” size=”71″ size_format=”px” color=”#6c6c6c”]Dewi Staal[/typography]

 

Dewi (23 jaar) is geboren in Leiderdorp. Vader Bert is Indisch, moeder Wil is Nederlands. Ze heeft nog één broertje Timo (20 jaar). Haar vader komt uit een gezin van drie broers en één zus. Hij is de tweede uit het gezin.

Momenteel woont ze in een anti-kraakpand in Leiden, maar is op zoek naar een vastere woonplek. Ze volgt de studie Culturele Antropologie. Binnen haar master-opleiding gebruikt zij de methode visuele antropologie, waarbij zij naast een scriptie ook een documentaire maakt. Zij koos in eerste instantie de 3e generatie Indische jongeren als onderwerp. Ze zocht naar een vorm en kwam toen op het idee om gebruik te maken van foto elicitatie; aan de hand van foto’s interview je mensen die door het kijken naar de beelden wellicht meer en andere informatie verschaffen dan wanneer je geen foto’s had gebruikt. Daarbij dacht ze eraan om de 1e Indische generatie samen te zetten met de 3e generatie. Een opa of oma die samen met zijn of haar kleinkind in gesprek gaat aan de hand van foto’s van vroeger, om vervolgens te kijken of de derde generatie aan het denken werd gezet over zijn of haar Indische identiteit. Dit wilde ze dan op beeld vastleggen. Een ontzettend mooi gegeven dat wellicht mooie verhalen zou opleveren. Zij het niet dat haar tante (zus van Dewi’s vader) naar aanleiding van een vraag van Dewi met een koffertje aankwam van haar ouders (de opa en oma van Dewi).

Haar opa zat bij het KNIL (Koninklijk Nederlandsch Indisch Leger) en haar Indonesische oma was een verpleegster. In het jaar 1947 leerden ze elkaar kennen in het ziekenhuis. Ze trouwden in Jakarta en in 1950 zijn ze naar Nederland gegaan. Oma kwam terecht in het repatriëringskamp Schattenberg (voorheen kamp Westerbork) en opa, als het goed is, in Nijmegen op een militaire basis. In 1952 verliet oma het kamp en vestigde ze zich samen met opa in Enschede, waar ze uiteindelijk een gezin stichtten.

 

 

Indische Schatkist aan Documenten

Even weer terugkomend op het koffertje. Deze lag altijd ergens opgeborgen in een kast in het ouderlijk huis. Geen familielid die er naar omkeek, tot haar tante in september 2011 het koffertje weer opende nadat zij het 16 jaar geleden mee naar huis had genomen na het overlijden van haar vader. Er lagen foto’s van Indië en Nederland in; brieven, negatieven, officiële documenten. Wellicht zijn de foto’s en negatieven afkomstig van haar opa’s werkzaamheden als fotograaf bij de Nederlandse legermacht. Dit kon leiden naar een zoektocht vol ontdekkingen en Dewi besloot een film documentaire te maken van haar tantes bevindingen naar het koffertje.

Het valt Dewi op dat er veel gezwegen werd over die tijd. Als er naar gevraagd werd bij opa of oma door hun kinderen dan werd dat weggewuifd. Ze ziet een verband in het ‘Indisch zwijgen’ en de koffer. De inhoud van de koffer vertelt uiteindelijk meer. Al zou het fijn zijn als ze een toelichting konden krijgen van de eerste hand. Met de koffer open heeft haar tante een gesprek gevoerd met haar broers over haar onderzoek en herinneringen van vroeger opgehaald. Zo wordt er nu wat minder over het verleden gezwegen en heeft het ervoor gezorgd dat er meer openheid is ontstaan om hierover te praten. Ondanks dat ze haar oma nooit heeft gekend mist ze haar des te meer. Ze had haar kunnen helpen in haar zoektocht. In ieder geval hoopt ze het levensverhaal van haar opa en oma levende te kunnen houden door dit onderzoek.

Aanstekelijkheid

Dewi weet veel over haar eigen Indische familiegeschiedenis, maar kan het ook in het grotere geheel plaatsen. Ze is geïnteresseerd en leest er veel over. Momenteel te weinig, maar ze wil er graag meer over weten. Haar vader vindt het bijzonder dat ze ermee bezig is en door haar onderzoek en nieuwsgierigheid wordt haar vader er ook in meegezogen. Samen met hem en overige familieleden is ze september 2011 nog wel eens een keer naar Westerbork (Schattenberg) gegaan voor de tentoonstelling ‘Aanpassen’ van Nasi Idjo.

Wat vind je Indisch aan jezelf? Bescheidenheid, confrontaties uit de weg gaan. Ja zeggen, maar nee denken. Indisch koken kan ik helaas niet.

Wat vind je typisch Indisch? Uitgebreid eten, niets willen weggooien!! Familie is ook belangrijk. Ze zien elkaar niet meer dan andere familie, maar bij belangrijke bijeenkomsten en zo ook met kerst zorgt elk familielid dat hij/zij erbij is.

Zien mensen je als Indisch? Mensen zien me niet als Indisch (lichte ogen, lichte huid), maar tijdens een willekeurig avondje uit in Amsterdam vroeg een jongen haar: heb jij Indisch bloed? Hij had óf hele goeie ogen, óf het was een slechte versiertruc.

 

[box] Dewi liet zich lieten portretteren voor het project: ‘Verborgen Identiteit’   Dit interview is een is haar achtergrondverhaal voor bij de foto. Ken je een indo die er niet uitziet als een indo? Meld je aan of tip ons wie je kent. Volg ons op facebook en twitter. Via onze nieuwsbrief houden we iedereen op de hoogte van dit project. [/box]

Ontdenk jouw verhaal