Draaimolen op de Parade in Utrecht

Draaimolen op de Parade in Utrecht

“Kennen jullie Vincent? Vincent is zo lief!” Een overduidelijk klein en tenger Indisch meisje kwam zich spontaan vermengen in de groep. Er werd een halfvolle fles witte wijn op tafel gezet. We waren met een hand vol gezelschap en hadden halve tafel in beslag genomen pal naast de zweefdraaimolen die als een bezetene werd geconfiskeerd om het uiterste van Newton op te zoeken. Het was een uur of elf op de openingsavond van ‘De Parade’ in Utrecht.

 

 

Later die avond kwam het Indische meisje een sigaretje bietsen en keek naar mij en vroeg me op de man af: ‘Wat is jouw afkomst?’

 “Indonesisch,” zei ik.

Ze keek vertwijfeld..

Vrolijke Charlie, de kersverse hoofdredactrice van Indisch3.nl, kwam meteen interrumperen voor ik antwoord kon geven en zei:

“Nee joh! Armando is een Indo van HoezoIndo en ik ben van Indisch3, want ik kan eindelijk zeggen dat ik hoofdredactrice ben!! (met de armen in de lucht) Hier wacht, ik geef je een kaartje, moet je maar eens op de site kijken.”

 

Ohw, wat een zieltjeswinner is ze toch.. die Charlie.

 

‘Maar waarom zeg je dan dat je Indonesisch bent!’ zei het tengere meisje lichtelijk verbaasd.
Ik moest lachen en voelde me betrapt en ik zei ‘Jaaaa! Klopt.. is ook zo ik ben een INDO, ik ben INDISCH ja! Je hebt gelijk, ik ben niet Indonesisch.’

 

Reden

Maar waarom ik dat in eerste instantie zei denk ik nog even over na, want ik koos mijn afkomst toch wel bewust.
Wilde ik uitleg besparen? Wilde ik haar in het ongewissen laten?

Ik had het in de auto met Jeff even over (een mede bewuste Indo) en hij zegt ook: ‘Ja, dat moeten we niet meer doen. We zijn 100% INDO.’ Het deed me terug denken een van de vele honderden interviews die ik heb bijgezeten van een INDO-AFRIKAAN (Belanda-Hitam). Die zei vroeger in Indië ook uit gemak dat hij Molukker was omdat mensen zijn uiterlijk net even anders vonden en dat bespaarde hem veel uitleg.

 

Maar heeft die situatie iets te maken met mijn antwoord? Zelf ben de eerste twintig jaar opgegroeid in het noorden van Nederland en heb op tien verschillende (blanke) basisscholen gezeten. En meestal als een van de weinige kleurlingen van de klas zei ik gewoon dat ik Indonesisch was. En dat was het.

De enige vervolgvraag die ik wel eens had was: ‘Ow dan kookt je moeder vast veel Indonesisch he?’ Ik zei dan altijd: ‘Mwa, nee hoor dat valt wel mee. Meestal aardappelen, groenten en vlees.’

 

Hoe zit dat bij jou?

Nu ik de afgelopen zeven jaar de term INDO zo goed heb leren kennen en weet ik nu voor 100% wat voor identiteit dat betekent. Waarom zeg ik dan dat ik Indonesisch ben?
Ik ken mezelf langer dan vandaag en het zou best wel eens kunnen voorkomen dat ik nog wel een keer uitkraam dat ik Indonesisch ben.

 

Ik heb niet de expliciete drang om mezelf nodig te verkondigen dat ik zo’n unieke mixbloed ben en dan rest mij de volgende vraag: Hoe belangrijk is het dat een ander weet welke afkomst je hebt? Hoe belangrijk is het om het mede indo’s te delen welke afkomst je hebt? Ik weet wat ik ben en ik kan ook zeggen dat ik Fillipijns ben, dat verandert mijn afkomst niet.

 

Maar ik ben wel nieuwsgierig als ik een mede Indo zie in hoeverre hij/zij dan bewust is van zijn afkomst net als het tengere meisje. Dus stel ik nu jou de vraag: Hoe ga jij om met deze vraag in soortgelijke situaties? Verkondig je vol trots dat je Indo of Indsich bent? En leg je dan uit hoe dat inelkaar steekt? Of geef je misschien verschillende antwoorden in verschillende situaties?

Of ben ik de enige die er zo over denkt?