De eerste 5 volle dagen zitten erop. Dinsdag avond landde ik op Jakarta airport en werd ik opgehaald door mijn oom Suryo. De afgelopen dagen gingen gepaard met ups (“het is hier geweldig ik wil hier nooit meer weg!”) en downs (“hoe hou ik het hier een hele maand vol?!”). Ik zit nu op de binnenplaats van het hotel in Bandung en Omar en Elias zijn even een avondje weg naar club Ambassedor. Dit is de eerste avond dat ik helemaal alleen ben. De muziek van Radical Face geeft het beste m’n gevoel weer op dit moment; complete sereniteit. 

Eerste indruk

Sawa's

Sawa’s

Jakarta is in een woord chaotisch. Gezien het feit dat ik dat ook ben zou je zeggen dat ik me hier helemaal thuis zou voelen. Jakarta is echter te groot voor mij. Je wordt overspoeld door de stad en als je hier te lang blijft wordt je gewoon opgeslokt door deze immense metropool. De eerste klappen van de cultuurshock heb ik geincasseerd maar schrik soms toch nog van het te grote contrast. Toen Jakarta eenmaal begon met groeien en ging bouwen wisten ze niet meer wanneer ze moesten stoppen. Het is echt een uit de hand gelopen stad. Toch kent het zn schoonheid. De mensen vind ik tot nu toe erg gemoedelijk en gastvrij. Als westerling wordt je maar al te graag welkom geheten.

Bandung
Vrijdag ochtend om 6 uur tuf ik achter op de motor naar het busstation om met de bus naar Bandung te gaan. Het is hier een stuk koeler (nog steeds heet!) omdat het heerlijk in de bergen ligt. De tweede dag maken we met een klein groepje van 5 man een tour naar het zuiden van Bandung. We kiezen voor het zuiden omdat het een stuk minder toeristisch is dan het noorden dat al bijna volledig gecommodificeerd is vanwege de hoeveelheid bezoekers. Het zuiden was een geweldige keus. Eindelijk even naar het platteland met een belachelijk prachtig uitzicht dat je zo op je bureaublad achtergrond kan plakken. Theeplantages, aardbeiboerderijen, Sawa’s, bamboevlechters, een beetje actie met de Flying fox en als laatste stop een duik (nou ok geen duik maar een bad) in de warmwater bronnen van Gunung Patuha. Deze vulkaan is zo authentiek dat het dorp slechts 15 bezoekers per half jaar krijgt. Relatieve afstand vanaf Amsterdam: 17 uur vliegen, 5 uur rijden en 1/2 uur lopen en klimmen. De natuur doet je hier goed. Ik snap niet hoe mensen hier kunnen leven zonder flatscreen tv, stereo installatie, auto, make-up, computer of nachtclub… Echt niet… Geloof me. Dat alles heb je hier never nooit niet nodig. Alle dagen van het jaar warm water, eten voor de hele familie en een uitzicht vanuit je slaapkamer waar geen Dubai tegen op kan.

Indo vs. Belanda
Ik betrap mezelf er steeds op dat ik Indonesië steeds blijf vergelijken met Nederland op alle gebieden (klimaat, omvang, politiek, sociaal) en op sommige punten kan ons kleine kippelandje nog wat leren van Indo. Een voorbeeld is het verkeer hier (misschien een slecht voorbeeld maar ok). Hier heb je een trafficjam die 24/7 lijkt te duren en bent het beste af op een motor als je er door heen moet. Er wordt volop op de toeter geslagen, van links naar rechts ingehaald, de straat als muzikaal podium gebruikt, het zebrapad haar functie verliest en men rijdt er zonder enig rijbewijs of gordel… Rijden zonder gordel. In Nederland krijg je er een boete voor zo hoog dat een student er een maand van kan eten. Het lijkt haast wel alsof het hier helemaal niks uitmaakt. Als je jezelf te pletter wilt rijden dan moet je dat helemaal zelf weten. Geen haan die kraait naar een veiligheidsriem. Ondertussen in Nederland is het blauw op straat parkeerboetes aan het uitdelen… Ja dan sla ik mezelf toch echt even voor de kop. Waar zijn we soms toch mee bezig?! Parkeerboetes en een bureaucratie zo dik dat je 20 formulieren en 50 kopietjes moet opsturen voordat je je reiskostenvergoeding van 70 euro terug krijgt van OV Nederland omdat je OV kaart weer eens stuk is om na een paar weken later te horen te krijgen dat het maar 20 euro is wat je krijgt… Mensen. Waarom zo moeilijk? Waar is de eenvoud gebleven? Wanneer zijn we opgehouden rekening te houden met onze medemens? Er zijn belangrijkere dingen in het leven, geloof me. Het doet heust geen pijn hoor wanneer je iemand helpt.

 

 

SusanDit is een gastblog van Susan Poeder –Susan woont in Groningen en  studeerd vrijetijdskunde ‘Leisure management.’ in Leeuwarden. De ontdekkingen die ze doet tijdens haar onderzoek naar haar Indische Roots zal ze zo nu en dan met ons delen. In juli 2011 gaat ze op reis naar Java en Bali in Indonesië. Je kan haar volgen op Twitter of bezoek haar blog.