Met bijna 65% aan donaties, waarbij ik zelf een extra vijftienhonderd euro extra in de pot heb gelegd, want we doen het samen, heb ik alles op alles gezet om het project bekendheid te geven. Maar we hebben op dit moment van schrijven nog 3 dagen te gaan. Toch wilde ik nog wat kwijt over hoe dit project tot stand gekomen is. Er zijn nog steeds lezers die Hoezoindo voor het eerst horen.
Voordat ik besloten had überhaupt dit crowdfundproject te gaan doen worstelde ik met de vraag; Wat moet ik met de website Hoezoindo?
Het plantje heeft nog zoveel water nodig en het lijkt te verwelken, omdat ik andere prioriteiten heb staan om mijn hoofd boven water te houden als fotograaf.
De focus verdelen over 2 bedrijven en dan ook nog eens een fulltime bezigheid om HoezoIndo aandacht te geven, het werd tijd om te kiezen en te testen of de site wel levensvatbaar is…
Jaren bloggen en moeite doen zonder echte groei te zien in aandacht naar de site.
Misschien is het juist goed om HoezoIndo op te geven, zodat andere organisaties en individuen wellicht de kans krijgen om zelf hun ei op ieders eigen manier kwijt te kunnen.
De Indische community is hecht dus wat als HoezoIndo gewoon offline wordt gehaald? Wie merkt dat op?
Niemand toch?
Indisch3.nl is niet actief meer, staat nog wel online. En iedereen denkt dat ze niet meer bestaan!
Wat zij hebben gedaan de afgelopen jaren en het team dat eraan gewerkt heeft is ongekend. Die content is er nog steeds! En ze bestaan nog!
Wat gebeurde er ?
Life…
Maar kennelijk als iets op non actief staat verliest het zijn kracht van interactie en zoekt men elders wel. Ik denk dat er geen man overboord is als HoezoIndo offline wordt gehaald.
Met die gedachte waarmee ik worstelde om mij wellicht meer te focussen om mijn passie fotografie en video, speelde ik met what if?
En in die periode maakte ik de interviewserie voor het Joods Historisch Museum naar aanleiding van de Hoe Indisch ben jij serie.
Totdat ik de Indische Salon van het Indisch herinneringscentrum in Breda ging filmen:
Tevens was ik ook als gast uitgenodigd.
‘De digitale Indo’ was het thema.
Ricci Scheldwacht wilde mij uitnodigen naar aanleiding van mijn project’ verborgen identiteit’ met de serie over twijfelindo’s.
Zojuist had ik enkele werken daarvan tentoon gesteld in Apeldoorn in een serieuze galerie met het toepasselijke thema:’ Indisch DNA’.
Maar het project is 4 jaar geleden gemaakt en heeft sindsdien in bijna 10 steden gehangen met pogingen om de beoogde doelgroep de interesseren of aan te trekken.
En wat ontbreekt er in dit plaatje?
Precies.. de doelgroep zelf.
Bij alle pogingen om jongeren te interesseren waarbij Hoezoindo betrokken is geweest heeft het minimale successen gekend, want ik tel ze hoor!
Eén, twee.. en maximaal vijf jonge Indo’s is al veel van 3de generatie aanwezigen die überhaupt tijd zouden hebben om naar een dergelijk evenement te gaan.
Mijn gedachte is legitiem als ik denk er is geen interesse. Dat begon ik te denken om mijzelf wijs te maken dat ik mij beter kan focussen op groei van mijn fotografie bedrijf, want ik moet toch ergens mijn pensioen van zien te betalen?
Deze column wordt alleen nog veel langer als ik uit ga leggen waarom ik tot dit besluit ben gekomen om alsnog dit project leven in te blazen, maar laat ik zeggen dat de sterren op één lijn begonnen te staan.
Ik moest iets doen aan mijn mindset dat ik dacht dat er geen interesse zou zijn en ik moest iets verzinnen om uit mijn comfortzone te stappen om te kunnen groeien als persoon en als mijn bedrijf. Daad bij mijn woord voegen.
Al mijn succes heb ik gekregen door eerst iets te geven. Iets bij te dragen. Dat is een van mijn inzichten geweest afgelopen jaar. Het meest wat ik heb gedaan is bijgedragen aan de Indische community.
Dankbaar heb ik ook veel mogen ontvangen van de Indische community. Dat geeft mij enegrie.
Stel dat ik all mijn talent zou kunnen weggeven. Dan zou ik dat doen aan de Indische community, omdat ik vrijwel mijn hele carrière heb te danken aan hen. (Het voelt bijna als een tweede familie).
Hoezoindo is mijn uitlaadklep, want er is uiteindelijke wél interesse. Mijn lezers en trouwe volgers hebben recht om dit project afgerond te zien. Zodat je iets kunt doorgeven aan je familie. Iets waar je trots op mag zijn en waar je aan hebt meegewerkt wat iets betekent voor jezelf, voor jouw familie en de Indische cultuur.
foto: Charlene Vodegel
Als twijfelindo’s uit heel het land speciaal mij komen opzoeken om gefotografeerd en geïnterviewd willen worden.
Als vrijwilligers vrijwillig opgeven om mij te helpen.
Als Twijfelindo’s het onverwacht niet droog kunnen houden tijdens een interview (en ik ook niet, want ik ben een huilebalk).
Dan is dat mijn teken dat ik hiermee moet doorgaan.
Mijn talent wil ik inzetten om dit project voor elkaar te krijgen in een afgerond project, want wie zou het anders moeten doen? Ik kan daar niet op wachten, dus ligt die verantwoording bij mijzelf.
De richting van de Indische cultuur is niet voorspellen, maar ik geloof één ding;
Cultuur creëer je.
Dit project wil ik samen met jou creëeren. Als jij het mij gunt dan beloof ik je mijn loyaliteit, want de Indische identiteit is waar ik mij in interesseer, wat mij naar het hart gaat en wat mij van de straat houdt, maar in de eerste plaats is het..wie ik ben.
[su_box title=”Steunen of meer weten over dit project?”]Je kan het project steunen met een bijdrage en je krijgt er een boek voor terug. (: Voel je je een twijfelindo? Aanmelden kan nog to 10 juni 2015. Klik de link bovenaan de website navigatie om je aan te melden.[/su_box]
[su_button url=”http://indogo.nl/projects/twijfelindo” target=”blank” background=”#ef4f2d” size=”7″ wide=”no” center=”yes” icon=”icon: rocket” desc=”Support dit project”]Ga naar crowdfundproject[/su_button]
Geef een reactie