Broer en zus Thomas en Charlotte Schoots #Verborgenidentiteit

Deze week:

[typography font=”Lobster” size=”40″ size_format=”px” color=”#00aeff”]Charlotte en Thomas[/typography]

Charlotte en Thomas lieten zicht portretteren en interviewen voor het project: ‘Verborgen Identiteit’  van Nina Tromp en fotograaf Armando Ello. Deze serie is een interview documentaire over Indische Jongeren die zich vertwijfeld Indisch voelen of zich aangesproken voelen tot dit project. Herken je hun verhaal?

[box style= “rounded” size=”large” border=”full”]

[/typography]

In hoeverre herken je jezelf in dit project?

Thomas: Wat mij aantrok is dat het Indische gedeelte, het echte Indische in de familie is een beetje verdwenen is sinds mijn oma is overleden. Zij was de enige die echt Indisch was. In veel Indische families is het zo, ook omdat niet alles wordt uitgesproken natuurlijk, bij ons nu in de familie niet iedereen evenveel contact meer met elkaar heeft. Daardoor is het iets wat heel erg bij onze jeugd past en niet meer iets is wat nu heel erg leeft onder ons.

Charlotte: Ja en dat je daar wel behoefte aan hebt.

Thomas: Je neemt het toch wel ergens in je mee, maar is niet meer iets wat dagelijks mijn leven beïnvloed en toch is het bepalend. Het heeft wat bijzonders.

Voel je die herkenning ook als je andere Indo’s ontmoet?

Charlotte: Ja. ik heb dat wel eigenlijk.

Thomas: Ja, je deelt meteen iets meer zonder dat je dat kan uitleggen.

Charlotte: En ook met ‘karakter’ vindt ik dat je op een zelfde level zit in sommige dingen.

Wat vinden jullie zelf typisch indisch?

Thomas: Dat vind ik heel moeilijk om over mezelf te zeggen.

Charlotte: Ik ook..Misschien dat ‘bescheidenheid’ dat vind ik wel typisch Indisch.

..

Thomas: Ik weet bijvoorbeeld een kennis van mij die een restaurant heeft en veel Indisch personeel in dienst heeft, omdat ze een natuurlijke manier van beleefdheid hebben die niet is opgelegd en dat herken ik wel.

Hebben jullie als familie een hechte band? 

Charlotte: Als gezin zijn we heel hecht.

Thomas: We zien elkaar regelmatig. We zijn alle drie wel heel verschillend, doen alle drie ook heel andere dingen en hebben een heel ander leven, maar we zien elkaar nog wel regelmatig bij mijn ouders en dan is het gewoon heel leuk.

en neefjes en nichtjes?

Thomas: We hebben zo’n grote familie dat ik niet weet wat…

Charlotte: …Dat je niet precies weet wat diegene van ons zijn.

Thomas: Elk familie feest wordt het weer opnieuw uitgelegd van: ‘Dat is een halfzus van die en die is weer hertrouwd met…’

Charlotte: Dat is ook best wel iets, wat best jammer is dat we daar zo weinig over weten, wat wie van ons is, …maar we weten wel de neefjes en nichtjes van de broer van mijn moeder die we regelmatig zien. En voor de rest zien we elkaar wanneer een tante of oud tante jarig is of..

Thomas: En dan komt het Indische heel erg terug. Ik associeer dat ook met veel mensen, de hele familie en dat iedereen er is, de drukte.

En hoe zien andere mensen jullie? Worden jullie herkend als Indisch? 

Charlotte: De meeste mensen zien het niet, maar het zijn vooral de ‘halve Indo’s’ die het zien van ‘Hey ben jij misschien een halfbloedje?’ Dus ja, vooral halve Indo’s die herkennen het..

Vinden jullie het zelf belangrijk dat het blijft bestaan? 

Thomas: Dit is natuurlijk iets wat overal een beetje verdwijnt, maar ik merk dat het voor ons al een beetje is verdwenen. In onze jeugd was de hele cultuur veel meer aanwezig. Ik vindt dat wel belangrijk dat het blijft.

[typography font=”Bentham” size=”24″ size_format=”px” color=”#7a7a7a”] In onze jeugd was de cultuur veel meer aanwezig.[/typography]

 

Hoe zou je dat willen doen?

Charlotte: Nou, door bijvoorbeeld mee te werken aan dit soort projecten en…

Thomas: We gaan ook naar Indonesie. Ik ben daar eerder geweest toen ik heel klein was, maar dit is de eerste keer dat we met het hele gezin gaan.

Charlotte: Dat is ook zo’n beetje onze droom van ons dat we een keer met z’n allen naar Indonesië gaan, want ik ben wel veel in Azie geweest maar nog nooit naar Indonesië. Heel gek, maar dat wilde ik ook graag samen doen met mijn ouders. Die kunnen dan ook veel meer vertellen en dat is dan ook meer het gevoel dat je daar wil hebben als je daar voor het eerst bent.

Je moeder was twee, dus die weet daar niet zo heel veel van natuurlijk. bahalve je oma, had je toen ook een Indische opa. 

Thomas: Die hebben we nooit gekend. Die was vroeg overleden.

Charlotte: Ja mijn moeder heeft daardoor niet zo heel veel meegekregen en ik had niet het gevoel of ze interesse had in de afkomst.(Kijk haar broer aan).

Thomas: Nee, dat was een soort van vanzelfsprekendheid, Je bent er niet zo mee bezig en eigenlijk op het moment dat het weg is dan ga je bijvoorbeeld naar een passar malam en dan is er die herkenning weer. Dan pas komt ook het besef weer dat het helemaal niet zo’n onderdeel meer is van ons leven.