Sambal bij? Wanneer je als kind opgroeit in een gezin waar Indische roots voelbaar, zichtbaar en niet te vergeten proefbaar zijn, dan wil dat nog weleens voor verwarring zorgen in je verdere leven. Zelf wist ik als kind niet beter dan bamisoep s’ morgensvroeg, een lepel sambal in mijn mond bij vieze woordjes, en U zeggen tegen Opa en Oma. Ook merkte ik bepaalde woordjes op die bij ons thuis werden gebruikt die ik bij vriendjes nooit hoorde, en aten ze bij vriendjes altijd met het hele gezin aan tafel. En waarom praatte Opa en Oma met zo’n gek accent?

Eigenlijk dacht ik mijn hele periode als kind dat wij als gezin vreemd waren, en de rest van de wereld ” normaal “. Maar hoe ouder je wordt, deste meer je gaat begrijpen. De vragen die ik had vielen als puzzelstukjes in elkaar toen ik daadwerkelijk besefte dat ik Indische roots heb.

Opa bleek een gerespecteerd politieman te zijn geweest in Nederlands-Indië, en ook Oma bleek uit datzelfde land te komen. Sterker nog, op enkele ooms en tante’s na bleek van mijn vaders kant iedereen uit dat gekke land te komen, en was er zelfs een op de boot naar Nederland geboren. Als kind was ik altijd al een nieuwsgierig aagje en vroeg daarom familieleden altijd het hemd van het lijf over Indonesië, niet beseffende dat er nog oude wonden onder hun huid lagen verscholen.

Nu… jaren later, begrijp ik de tweestrijd die ik al mijn hele leven voel.

Nu… jaren later, begrijp ik de tweestrijd die ik al mijn hele leven voel. Ik ben een Indo. En hoevaak ik ook met passie vertel over deze tweestrijd, een échte Nederlander begrijpt dat zelden. Dat je hier bent geboren, maar dat Indonesië als het ware naar je roept. Die drang om erheen te gaan, mijn smaak voor eten, het af en toe gebruiken van Indische woordjes middenin een Nederlandse zin, maar vooral de trots dat ik mag genieten van het beste van 2 culturen.

Nu ben ik 32, en alles is inmiddels wel op zijn plek gevallen. Ook heb ik contact met familie uit Indonesië via mijn tante, en zal ik sowieso mijn familie snel eens opzoeken. Ik ben namelijk nog nooit in Indonesië geweest. Het land trekt namelijk nog steeds aan me, en voor mijn gevoel zal het dat blijven doen tot ik mijn voeten op haar bodem hebben gestaan. Mijn vriendenkring bestaat uit zowel Nederlanders als mensen met een Molukse en/of Indische achtergrond, en ik prijs mezelf elke dag rijk omdat we in volledige harmonie met elkaar omgaan.

Tja, want er is nu toch die klik die je als kind zijnde niet had. En elke keer wanneer wij samen eten, toch die ene bekende vraag… Sambal bij? Zo voel ik me dan toch thuis in mijn eigen land. Ja, het is fijn om een Indo te zijn.

[su_button url=”http://indogo.nl/projects/twijfelindo” target=”blank” background=”#ef4f2d” size=”7″ wide=”no” center=”yes” icon=”icon: rocket” desc=”Support dit project waar dit artikel op is gebaseerd”]Ga naar crowdfundproject[/su_button]