Home is where the heart is
“Ik beloof dat ik elke week verslag zal doen!” Gelukkig is tijd hier een rekbaar begrip oftewel ‘jam karet’, waar ik prima in mee kan gaan. Sommige dagen tel ik hier, sommige weeg ik. 5 dagen geleden kwam het eerste besef dat mijn terugkeer naar Nederland ineens wel heel dichtbij komt. Voor mijn vertrek was ik heel erg bang dat ik ‘thuis’ zou gaan missen want ben vaak wel een heimweeig persoon geweest maar ik heb hier 1 ding geleerd over mezelf en dat is dat mijn ‘thuis’ onderweg is…

Solo time

Na Bandung ben ik met het vliegtuig naar Yogyakarta gegaan. In eerste instantie wou ik heel graag met de trein reizen want het uitzicht schijnt fantastisch te zijn door de bergen heen. Helaas was alles volgeboekt omdat de Ramadan er aan zat te komen. Vanaf Yogyakarta werd ik opgehaald door mn neef Danaz en ben ik meteen door gegaan naar Solo, 60 km ten oosten van Jogja. Ik verbleef voor iets minder dan twee weken in het huis van mijn oom en ben met open armen ontvangen door mijn familie. Midden-Java is het centrale punt voor de batik kunst, zilver, gamelan (wat ik graag gammele muziek noem), hofdansen en wajangvoorstellingen. Het is echt niet verkeerd om hier twee weken te zitten want er is zoveel te doen. Vergeleken met Jakarta en Bandung is Solo een erg schone stad wat een stuk aangenamer en is ook nog eens de goedkoopste plek waar ik mijn hele reis ben geweest.

“Forget about the pricetag”
Omar en Elias verbleven bij familie in Jogja en zo nu en dan ben ik op en neer gereden om wat leuks te doen en de verjaardag van Omar te vieren. We zijn samen naar de wereldberoemde boeddhistische Borobudur geweest wat erg indrukwekkend was, de Prambanan bezocht (een tempel tussen Jogja en Solo), batik les gevolgd, Gunung Lawu aangetikt en heel veel wezen shoppen. Na een week kwam mijn vader aan in Solo met het hele gezin en heb ik een beetje quality time gespendeert met mijn familie. Mijn vader is bezig producten te exporteren van Indonesië naar Nederland en we hebben dan ook met z’n allen een fabriek bezocht waar polo’s voor onder andere Bijenkorf en V&D gemaakt worden. Erg interessant want de inkoopprijs is nog geen 20 eurocent (bij een minimale oplage van 10.000 stuks) en ik denk dat we allemaal wel een inschatting kunnen maken wat de verkoopprijs is van deze shirts. Ook moet je bedenken dat de fabrieksarbeiders voor een schraal loontje van 850.000 rupiah per maand werken (ongeveer 80 euro). Nu we het toch over geld hebben, zoals je gemerkt hebt is de euro erg veel waard hier en ik voel me dan ook een prinsesje in Indonesië. Ik kan bijna alles doen wat ik wil. Daarnaast is mijn oom een invloedrijke man en bezit (hij moet het nog twee keer natellen op zijn vingers) 6 huizen in Solo en nog 2 op Bali. Als student heb ik het niet heel breed en nu wordt ik ineens in een familie geworpen dat landgoed bezit waar Beatrix u tegen zegt. Ik ben het niet gewend en voel me ook erg ongemakkelijk wanneer ik een auto met chauffeur tot mijn beschikking krijg die me de hele dag rond rijdt en prima 3 uur staat te wachten bij de auto terwijl ik vrolijk kiekjes sta te maken bij een paar geinige tempels… Waar heb ik dit ineens aan verdiend? Het voelt raar want ik ging naar Indonesië op zoek naar eenvoud en vervolgens krijg ik luxe. Nu hoor ik sommige mensen denken: “jemig mens zeur niet zo, wees blij!” en natuurlijk ben ik ook blij… Ik kan er alleen niet aan wennen.

Berggeiten op een vulkaan
Zoals ik al zei ligt mijn hart bij het reizen en na 10 dagen in hetzelfde huis te hebben geslapen begon het weer lekker te kriebelen bij mij en besloot ik om met twee Nederlandse meisjes naar de vulkaan Bromo te gaan om met een fraai uitzicht de zonsopgang te zien. Met de eerste klas Bima express (een relaxte slaaptrein) zijn we naar Surabaya gegaan en door naar Probolinggo. Vanaf daar hebben we een kort nachtje doorgebracht in een cottage om vervolgens om 3 uur ‘s nachts met de klim te beginnen. De ijle lucht en de vrieskou slaat metteen op je longen en dacht echt dat ik dood zou gaan op deze berg (om even een beetje drama toe te voegen aan het verhaal) maar wat een uitzicht op 3600m hoogte en de zon achter de Bromo. Na de zonsopgang steken we de caldera over en gaan we naar de krater van de Bromo. Locals willen ons maar al te graag met een paardje escorteren maar ik vertik het om 20 euro neer te leggen voor een heen en weer tocht. Wij zijn bikkels en wij zullen klimmen ook. Echter na 15 min krijg ik spijt want het is klauteren door het zand en vulkanisch as. Vervelend want die fanatieke verkopers lopen het hele eind met ons mee en hoe dichter je bij de top komt hoe lager de prijs wordt… En ze volgen je… En ze volgen je… En wachten gewoon tot je mentaal breekt en er aan toegeeft om je door een knol je naar boven te laten tillen. Gelukkig hebben we het zonder paard, motor, schildpad of andere verdovende middelen gehaald en het uitzicht was onbetaalbaar.

Belanda Goreng
Na Java van west naar oost te hebben uitgemolken was het tijd om naar Bali te gaan. Ook hier had ik een geweldig voornemen om op Bali rond te reizen en misschien Lombok nog mee te pakken. Resultaat: ik ben alleen Kuta

uitgeweest en met een vriend uit Nederland richting Kampial en Uluwatu gegaan om een paar nachtjes door te brengen in de vakantie villa van zijn vader. Dat komt omdat ik hier een nieuwe verslaving heb namelijk het surfen. Overdag ga ik naar het strand om wat golfjes te pakken en ‘s avonds duik ik het nachtleven in (om 10 uur gratis cocktails!!!). Het mooie aan Bali is dat ik ervan overtuigd ben dat dit het centrale punt van het universum is waar alle mooie mensen naar toe worden gezogen. Wat een genot. Het is een goede plek om als solo reiziger hier te komen want je ontmoet hier makkelijk nieuwe mensen. Op het strand breng ik mijn tijd graag door met de lokale Balinezen en vanaf de eerste ontmoeting zien ze wel dat ik iets indisch heb en vragen ook altijd waar ik vandaan kom (met de tweede vraag “waar ga je naar toe?” en de derde vraag “ben je getrouwd?”). Nadat ik heb geantwoord met “well yes my mother is dutch and my father is from Java” krijg ik al gauw de bijnaam ‘Belanda Goreng’ (wat dus gebakken Hollander betekent).De laatste dag is aangebroken en vandaag is het stormachtig weer. Een goede dag om te surfen dus. Vanavond ga ik met mijn Bromo meisjes nog even lekker uit eten en laid back mooie mensen bekijken in club Skygarden. Ik heb genoten en heel veel mensen ontmoet. Sommige mensen wonen hier al 5 jaar, gewoon omdat ze even wat anders willen maar ik heb heel erg het gevoel dat ze in dat ‘even’ een beetje zijn blijven hangen (weer dat stukje ‘jam karet’) en het lijkt wel of ze ergens onderweg hun ambitie zijn verloren. Zo ver ben ik nog niet maar ik weet zeker dat ik terug zal keren naar deze plek. Ik heb hier namelijk eindelijk gevonden wat ik al heel lang heb gemist waarvan ik niet eens wist wat het was: mijn roots, mijn tweede stukje thuis.

 

Dit is een gastblog van Susan Poeder –Susan woont in Groningen en  studeerd vrijetijdskunde ‘Leisure management.’ in Leeuwarden. De ontdekkingen die ze doet tijdens haar onderzoek naar haar Indische Roots zal ze zo nu en dan met ons delen. In juli 2011 gaat ze op reis naar Java en Bali in Indonesië. Je kan haar volgen op Twitter of bezoek haar blog.