[su_button url=”http://indogo.nl/projects/twijfelindo” target=”blank” background=”#ef4f2d” size=”5″ wide=”yes” center=”yes” icon=”icon: hand-o-up”]support crowdfundproject[/su_button]

Ietwat laat kwam ik aan in Gouda in de studio van Armando. Voor
een toekomstig schoolproject stonden die dag een aantal Indische jongeren
ingepland om geportretteerd te worden op beeld en op schrift. Armando zou ze
fotograferen en ik was er voor het verhaal.

Op de bank en op de grond zaten mensen die ik niet kende.
Handje schudden, en me voorstellen. Wel zo netjes natuurlijk. Tegelijkertijd
scande ik om te kijken wie de Indo zou zijn? ‘Dit blond meisje met lang haar,
scherpe neus?’ Of deze..? Nee, volgens mij Moluks’ ‘Hij dan misschien? in
nette zithouding, ietwat nerveus’ Ik besefte dat ik al bezig was de personen in
een hokje te plaatsen. Rustig nam ik plaats op een door Armando
in-elkaar-gezet-bankje. Armando keek verontrustend naar de poten. ‘Het gaat nog
goed’, zie ik hem denken.

We praten wat over koetjes en kalfjes en dan zomaar uit het
niets gaat het ineens over eten. En dán weet ik wie de Indo’s onder het
gezelschap zijn. Zo jammer dat we niet weten hoe bepaalde Indische koekjes en
gerechten gemaakt worden begint een meisje. Ze jammert dat ze nooit de recepten
van haar oma heeft gekregen. Die zijn namelijk geheim. Toen ze klein was had ze
wel als enige mee mogen kijken, maar was ze te jong om alles op te schrijven.
Ook de enige jongen in het gezelschap kijkt met weemoed terug
naar het eten van zijn oma. Van thuis is het toch echt veel lekkerder dan van
de toko’s. Het is niet meer zoals het is geweest.

Zelfs deze generatie hunkert
naar die goeie ouwe tijd en lijken hun eigen tempo doeloe te creëren.

Ik besloot om een wat serieuzer onderwerp aan te snijden en begon onbewust al wat
vragen te stellen aan de persoon die geportretteerd zou worden. ‘Wie van je
ouders is Indisch?’ vroeg ik. De uit het dorpje Twiske (Noord Holland)
afkomstige Duane ging er even voor zitten en vertelde in detail hoe het in zijn
familie in elkaar zat.

Zowel pa en ma bleken van Indische afkomst, maar het
verhaal van zijn opa van vaders kant intrigeerde hem nog het meest. Hij bleek
een essay achter gelaten te hebben met alle ervaringen die hij had meegemaakt
in de oorlog. Zo ook zijn tijd in het Jappenkamp en aan de Burma spoorweg. Ondanks
deze verschrikkelijke tijd vond hij in Thailand de liefde van zijn leven. In
1949 koos hij voor het Nederlandse staatsburgerschap en samen met zijn Thaise
vrouw vertrok hij in dat jaar via Indië  naar Nederland om daar een nieuw leven op te
bouwen. Ik ben even stil, onder de indruk van zijn verhaal en van zijn
interesse voor de Indische geschiedenis. Dit hebben we nodig denk ik dan. Duane
haalt vol trots het oranje A4 ingebonden essay van zijn opa uit zijn tas en
geeft het aan mij. Ik houd het in mijn handen en blader het voorzichtig even
door. Er zouden nog vier personen komen. Elk met hun eigen verhaal en
geschiedenis. Ik kreeg de kriebels en had zin om aan de slag te gaan. Welke
verhalen stonden nog meer op mij te wachten en dan was ik zelfs nog niet eens
officieel begonnen met het interviewen van Duane.

[su_button url=”http://indogo.nl/projects/twijfelindo” target=”blank” background=”#ef4f2d” size=”5″ wide=”yes” center=”yes” icon=”icon: hand-o-up”]support crowdfundproject[/su_button]

*Je word geleidt naar de crowdfundpagina van het project waar dit artikel op is gebaseerd. Maak het boek mogelijk door vanaf 1 euro te doneren. Donaties worden beloond!