Deze week:

[typography font=”Lobster” size=”40″ size_format=”px” color=”#00aeff”]Erik de Hart[/typography]

[box style= “rounded” size=”large” border=”full”]

[typography font=”Sorts Mill Goudy” size=”12″ size_format=”px”]
Geboren: 1982 
Geboorteplaats: Hoorn
Woonplaats: Amsterdam
Indische Oma: Java
Opa: Waarschijnlijk van Molukse afkomst
Moeder:
halfje van bovenstaande 
Vader:
Nederlands 
Studie: 2de jaar kunstacademie docentenopleiding.
Bijbaan: Verkoper in een Platenzaak

Klik foto om te vergoten

[/typography]

 

[/box]

[quote]Alsof je elkaar begrijpt op een fundamenteel vlak en gewoon kan ‘zijn’.[/quote]

[twocol_one]

Hoe kwam je bij hoezoindo terecht.

Facebook. Een vriend van mijn poste het linkje op de Wall van iemand. Het woord ‘twijfelindo’ wekte mijn interesse. Ik ben de laatste tijd veel aan het piekeren over vroeger. Ik klikte verder en toen zag ik het filmpje van Armando die een oproep deed.

Waarom twijfelindo?

Omdat ik de laatste tijd twijfel en omdat ik een indo ben.

Waar twijfel je aan.

Bepaalde gevoelens. Waar dat vandaan komt en of bepaalde dingen ook typisch Indisch zijn en hoe je daarmee moet leven. Ik ben best wel een een gevoelig persoon maar zwijgzaam. Mijn ouders zijn dat ook. Soms heb ik een gevoel bij andere Indische mensen wat ik heel prettig ervaar. Je hoeft dan weinig te zeggen, maar je voelt je wel op je gemak. Alsof je elkaar begrijpt op een fundamenteel vlak en gewoon kan ‘zijn’.

Kan je je ‘Indische’ twijfels benoemen?

De bescheidenheid en nederigheid. Ik ben vaak zwijgzaam en terughoudend. Zelfs als ik diep van binnen overtuigt ben van mijn gelijk terwijl ik situaties zie ontvouwen.

Heb je een typisch Indische opvoeding gehad of toch meer een nederlandse opvoeding?

 Ik weet eigenlijk niet precies wat een typisch Indische opvoeding is. Er werd wel heel weinig werd gesproken bij ons thuis. Niets werd uitgesproken, we hadden dan ook nooit discussies en iedereen leefde een beetje langs elkaar heen. Ik heb een hoop gevoelens opgekropt naast dat ik altijd geprobeerd heb die te kanaliseren d.m.v. van schrijven en tekenen. Ik denk dat als we gewoon wat meer gepraat hadden thuis, dan had ik er nu geen last van.

Je geeft aan dat er weinig gesproken werd, is dat nog steeds zo? En doe je er misschien iets aan om gesprekken meer op gang te brengen?

Inmiddels is alles bespreekbaar. Ik heb laatst twintig jaar frustratie op tafel gelegd. Dat luchtte op. Veel heeft uiteindelijk met mijn moeders jeugd te maken. Mijn ouders en broers begrijpen nu waar ik doorheen gegaan ben en daar tegenover staat dat ik nu ook veel beter begrijp wat er in hun levens is gebeurd. Ik ben bezig het verleden te laten voor wat het is. We zijn nu allemaal een stuk directer en openhartiger naar elkaar toe.

[/twocol_one] [twocol_one_last]

Is het ook een spiegel voor je moeder juist om te zien dat jij hiermee worstelt?

Ja, het is zeker een spiegel voor mijn moeder. Ik kreeg de opdracht van mijn therapeut om een biografie over mijn moeder te schrijven. We hebben uren met elkaar gesproken over haar jeugd en de relaties met de mensen om haar heen. Veel gevoelens die ze heeft ervaren zijn heel herkenbaar voor mij. Ondanks dat er in het verleden ontzettend veel narigheid is gebeurd vind ik het enorm waardevol dat ik met haar daarover in gesprek ben geweest. Ik ben mijn moeder nu pas echt leren kennen. Ik neem haar niets meer kwalijk, wat ik in het verleden wel deed omdat ik toen niet wist waardoor zij heen is gegaan. Het is een ontzettend sterke, lieve, en zorgzame vrouw en ik houd ontzettend veel van haar.

Ben je wel eens met je moeder in Indonesië geweest?

Nee, maar mijn oudste broer wel in 2005. Het mooie eraan was dat wanneer ze terug kwamen ze allebei een stuk rustiger waren. Ze zijn toen echt thuis gekomen.

Zou dat niet wat voor jou zijn?

Eigenlijk wel maar momenteel zit mijn vriendin drie weken in Indonesië. Ze bood het mij nog aan om met z’n drieën te gaan, maar het was op een iets te korte termijn en ik vond het ook niet echt lekker om mijn ticket te laten betalen. Dan koop ik het liever zelf, maar ik denk wel dat het goed voor me zal zijn.

Vind je jezelf Indisch?

Ja ik denk het wel. Ik kan altijd warm eten, maakt niet uit of het nou ‘s ochtend is of ‘s avonds laat. Alles met ui, knoflook en peper. Ik houd van pittig. Sambal. Voor de rest; Jam-karet, Pelan-pelan en een lange pinknagel.

Als je zelf kinderen zou krijgen wat zou je hen mee willen geven?

Ik zou ze willen dat ze een instrument leren bespelen. Ik zou ze laten sporten. Ik zou willen dat ze zich ontwikkelen op heel veel verschillende vlakken, dat ze snel leren voor zichzelf waar hun hart ligt. Ik zeg maar wat, eigenlijk weet ik het niet. Ik vind het moeilijk om daar over te praten want het staat nog heel ver van mij af. Ik zie het nog niet gebeuren dat ik een kind opvoed nu. Ik ben zelf nog steeds een kind.

[/twocol_one_last]

 

 

 

[box]

Erik de Hart liet zich portretteren en interviewen voor het project ‘Verborgen identiteit’.Wekelijks weer een nieuwe twijfelindo.Vond je dit een leuk artikel? Volg ons op facebook of houd onze posts bij via de nieuwsbrief.

[/box]