Mevrouw, Mouton stelde mij deze vraag via de chat, maar ik kan die niet terugvinden zo snel, maar ik bedacht me dat ik deze vraag in een blog wil beantwoorden.
Hieronder mijn poging om de vraag te beantwoorden.
In ieder gevale een enorm gevoel van dankbaarheid.
Het is mijn duty om naar je te luisteren.Voor mij zelf en voor de Indo die ik spreek. Ik leer veel door te luisteren. Ik leer wie je bent, en waar je vandaan komt als gevolg leer ik wie ik ben en waar ik vandaan kom.
Er is een behoefte om te vertellen over je eigen zoektocht en Indo’s zijn opzoek naar die herkenning dat ze die zoektocht en vragen niet alleen hebben.
Ik fotografeer en interview de komende tijd bijna 400 Indo’s die zich hebben opgegeven voor mijn project Indoworldphotoproject. Nu heb ik er ongeveer 150 gedaan.
Het bezoek aan mij is een proces.
Overal is over nagedacht en hoe ik dat in mijn eentje kan bewerkstelligen. En dat proces gaat steeds soepeler.
Een aantal elementen zijn verassende bijkomstigheden, omdat ik mijn familie foto’s heb opgehangen. Dat zorgt voor conversatie als ik thee of koffie serveer.
Maar ook het laatste Twijfelindoboek welke ik heb liggen. De foto van mijn opa, de overzicht foto van alle Twijfelindo’s en nog enkele Indische boeken die in mijn boekenkast staan.
Het voorgesprek dat we hebben in mijn huiskamer zorgt voor een gezellige transitie om je verhaal daarna te doen in de studio die ik in de kamer ernaast doe.
Dit is belangrijk omdat ik dan pas de ongeschreven permissie krijg om de vragen te stellen. Deze vragen die ik stel hebben betrekking op de ontwikkeling van jouw identiteit en die kunnen je heel diep raken omdat het voor het eerst kan zijn dat je ze beantwoord in een omgeving waar ik je die ruimte voor biedt.
Een deel van de mensen gaat van te voren al dieper in op de vragen die ik van te voren heb gestuurd. Vaak vragen ze de familieleden naar de antwoorden op die vragen.
Dat geeft aan hoe serieus men is bij het interview.
Een andere deel leest ze eens door en een kleine groep die alleen voor de foto komt wordt ook soms geïnterviewd en krijgen de vragen voor het eerst te horen.
Ik merk daarin een duidelijk verschil dat als je de vragen niet eerder hebt beantwoord dat het interview een stuk korter is.
Heel vaak komt het dan voor de de mensen achteraf nog aanvullend informatie willen geven, maar daar doe ik eigenlijk niks meer mee, omdat ik dan meer focus op de volgende kandidaat.
Deze sessie is geen wetenschappelijk onderzoek of een therapie sessie, maar dat laatste is het misschien wel.
Ik merk ook een verschil met verschillende generaties en in welke fase zij zitten van zelfontwikkeling op het gebied van Identiteit.
Het is soms ook moeilijk te zeggen wat het met mij doet, omdat ik pas achteraf weet wat mijn eigen transformatie is in dit proces.
Soms en vaker dan ik verwacht is er een gevoel van herkenning in mij en worden mijn ogen vochtig en dat heeft de geïnterviewde hopelijk dan niet door.
Achteraf mail ik die persoon nog na met wat het met me deed en dat doe ik omdat de kandidaten ook mogen weten wat het met mij doet, omdat zij zich ook hebben opgesteld naar mij toe.
Ik grijp iedere kans om wat betreft mijn eigen bedachte project mijzelf zoveel mogelijk open te stellen en transparant eerlijk en oprecht te zijn, gewoonweg omdat jullie dat ook zijn.
Dus mijn gevoel is dankbaarheid, dat ik dit project mag doen en dat mensen mij vertrouwen geven. De Indische community betekent heel veel in mijn leven en dit is mijn manier om iets terug te kunnen geven met mijn projecten, mijn talenten, mijn hele zijn.
Het druppeleffect van alles wat ik doe en publiceer heeft een veel grotere impact dan dat ik zelf doorheb en is niet zichtbaar totdat iemand mij verteld wat het bij hen teweeg heeft gebracht.
900 boeken van Twijfelindo liggen in nederland en over de wereld en zorgt voor conversaties die de bewustwording van je eigen familieverhaal teweegbrengt. Daarmee is dit project allang geslaagd en is het nu tijd om onze geschiedenis te verspreiden over de wereld, door te inspireren om je eigen verhaal te vertellen in welke vorm dan ook.
En ik eindig altijd met een vraag..
Wat doet het met jou om met mede-Indischen te praten over je Indische roots? (en je mag best antwoorden in de comments hieronder.. niet te bescheiden jah..makasih)
Het heeft even geduurd voordat ik de Indo in mezelf kon erkennen. Vooral omdat ik er zo belanda uitzie. Je hebt mij voor je eerste project gefotografeerd. Ik wilde me thuis voelen, erkenning vinden bij andere indo’s met in mijn geheugen de etentjes vroeger bij oma en tante. De warmte die van het ongedwongen samenzijn uitging. Dat is gelukt. Onder andere omdat ik in jouw boek sta, omdat ik een plek in de indo gemeenschap in Dordt heb. Omdat mijn lieve paatje steeds meer Indo wordt met het ouder worden. Ik ben op mijn plek, de Indo en de belanda in mij kunnen het goed met elkaar vinden.
Mooi Judy! Dank