Wat is dat toch met ons Indo’s onderling? Dat “gevoel” van instant herkenning , de connectie die er onmiddellijk is wanneer het antwoord op de vraag “Ben je Indisch? ” met een “Ja”beantwoord wordt.  “Ja, ik dacht al wat te herkennen, wat leuk! Wie is er Indisch? Jouw vader, jouw moeder of allebei.. En waar komen ze vandaan?

Watnietwordtgezegd

De sensitiviteit

Dagelijkse kost voor ons derde generatie (Twijfel)Indo’s. Dat is toch apart is het niet? Dat wij met ons mooi gemixte bloed, nog steeds onderdeel zijn van het “gevoel” wat generaties geleden ontstaan is in het mystieke en mysterieuze verre Indië…   Ik zet hierbij  het woord Gevoel tussen aanhalingstekens want dat vind ik  juist het ongrijpbare en onverklaarbare van onze connectie. Het is een Gevoel, een innerlijk weten en begrip die wij voelen maar die zo moeilijk in woorden uit te leggen is. Een bepaalde sensitiviteit die wij hebben met elkaar, familiair , vertrouwd, Indo’s jij en ik.

Onze jeugdherinneringen 

Wij Indo’s van de derde generatie delen vaak een verleden met herinneringen aan thuis daar bij Opa en Oma. Daar waar altijd eten was , daar waar je opgroeide met je neefjes en nichtjes alsof het broers en zussen waren. Waar de vertrouwde muziekklanken van Wieteke van Dort en de Tielman brothers de kamers vulden. Waar je stiekem emping pikte van het aanrecht als opa ze vers uit de wadjang had besprenkelt met wat zout. En naarmate het weekend vorderde, het huis vol stroomde met Ooms en Tantes. De een die het hoogste woord had, de ander die een dutje deed totdat het eten klaar was. Het huis stond meestal vol met veel en grote planten die met een lichte weemoed aan hun Indië  deden denken. De vele schilderijen die een reflectie waren van een land dat ooit was, maar nu niet meer bestond.

Ik denk met veel liefde terug aan hoe fijn en vertrouwd het voelde. Met het heengaan van beide grootouders in mijn puberteit, brokkelde de familie langzaam uit elkaar. De basis was weg, het verzamelpunt van de weekenden bestond niet meer, en er stond niemand op om deze voort te zetten. Wij gingen allemaal zo een beetje onze eigen weg en troffen elkaar in volledige vorm alleen op feest en verjaardagen.  Ik groeide op, vervolgde mijn eigen leven, werd moeder en nam mijn Indische jeugd vervolgens een beetje voor lief…

Mijn hervonden identiteit 

En toen! Ja en toen solliciteerde ik naar een functie van leerling VIG (verzorgende individuele gezondheidszorg) bij Stichting Nusantara zorg. Een cultuurspecifieke zorginstelling voor Indische en Molukse ouderen.. En daar ervoer ik opnieuw een gevoel van thuiskomen 🙂 Bij binnenkomst al, de schilderijen van mijn jeugd hingen daar aan de muur, de geuren van vleugjes kayu putih, de heerlijk stinkende trassie en de 4711 Eau de Cologne van een prachtige dame die langs liep met een rollator en mij liefjes toeknikte zoals alleen een Indisch vrouw kan doen, met pretoogjes en een plagerige lach “Dag Non”zei ze..  Die eerste ervaring heeft mij doen beseffen dat ik het ontzettend gemist heb. De Indische cultuur is niet alleen een restant van mijn jeugd, het is een gedeelte van mijn identiteit. Het stroomt door mijn aderen en verklaart wie ik ben. De bescheidenheid die mij eigen is, is niet te wijten aan een onzekerheid. Waarom ik liever met mijn voeten onder mijn pantat op de bank mijn bord met nasi goreng eet is geen gebrek aan opvoeding. De guling in bed is niet omdat ik iets mis om vast te hebben s’nachts. En de sambal op mijn pizza, en door de pasta’s is ook geen gebrek aan smaak. Nee, het is simpeler verklaarbaar..

Ik ben een INDO 🙂

In de dagelijkse verzorging van de eerste generatie Indische wijze Ooms en Tantes ben ik veel lichamelijk met ze bezig. Na een lekkere douche staat de Voltaren of de Kayu Putih al klaar.. “Non, sakit toch die schouders altijd, wil je even smérén? ” En áls ik dan begin moeten ze altijd grinniken, “Je bent een Indisch kind hé? Je kan pidjet”.

Herkenning en verbondenheid door aanraking, door een blik van verstandhouding , door het uitwisselen van recepten en door het delen van verhalen.. Ik geniet met volle teugen van mijn “familie”daar bij Nusantara.. Drie huizen vol Ooms en Tantes. Ik heb ze in mijn Indisch hart gesloten en zij mij in die van hun.  We hebben niet veel woorden nodig, wij wétén…

En dat woord waar ik naar op zoek was, dat woord dat die verbondenheid het best omschrijft? Ik heb hem gevonden.

Het Indische ADAT.

Wat Indische leefregels en omgangsvormen waarborgt in zijn betekenis… De vanzelfsprekendheid waarmee wij met elkaar omgaan dat is het Adat wat door ons bloed stroomt en wat maakt dat wij elkaar begrijpen zonder dat wij veel hoeven te zeggen..

Dit is een omschrijving die ik heb gevonden van het Indisch Adat:

Adat betekent letterlijk gewoonte.
Het is het geheel van lokale zeden en gewoonten op elk gebied van het leven.
Zo bepaalt de adat bijvoorbeeld de omgangsvormen, de landbouwcyclus, de zorg voor zieken, de voorouderverering, het huwelijksrecht, het eigendomsrecht en de kleding.  In het dagelijkse leven wordt de harmonie gewaarborgd indien men leeft volgens de regels van de adat. De adat schrijft voor hoe mensen met elkaar moeten omgaan, het regelt de rechtspraak, de jacht, de landbouw, enz.
Het zijn de voorouders die waken over naleving van de adat en het behoud van de harmonie.
Zij vormen een verbinding tussen de mensen en de goden, tussen de wereld hier op aarde en de bovenwereld.

Het altaartje wat ik heb staan met wierook en kaarsjes, foto’s van mijn grootouders en herinneringen die ik vergaard heb in de jaren dat ik hier rond mag dwalen, die vormen de mystieke verbinding met het land dat ooit hun paradijs was.. En waarvan de herinneringen opgeslagen zijn in het DNA dat zij door hebben gegeven aan ons.. En zo blijft dat stukje herkenning altijd bestaan…

Ook al kan ik nu een woord plakken aan het gevoel wat ik wilde beschrijven, het allérfijnste is toch het voelen en ervaren van de stille kracht die ieder van ons Indo’s op zijn eigen manier mag ervaren.

[box type=”info” border=”full”]Wil je Jessica Volgen?
Houd de pagina in de gaten.
Zij gaat meer bloggen over haar werk en leven bij Nusantara

Screen Shot 2016-01-26 at 10.04.44

[button link=”https://www.facebook.com/nusantarazorg/likes” style=”” color=”orange” window=”yes”]Ga naar Nusantara en hit like! [/button] [/box]