Mijn collega en ik hadden laatst een gesprek met Dhr. S, over het opleuken van de gemeenschappelijke ruimte op één van onze locaties van Nusantara. Wat spellen toevoegen die onze Ooms en Tantes gezamenlijk kunnen spelen? Wat instrumenten die de veelal muzikale Indische talenten onder hen kunnen bespelen? Of extra ornamenten, schilderijen die bij kunnen dragen aan de Indische sfeer? Dhr. S hoorde dat allemaal met een glimlach aan en zei toen :
‘Jess, ontzettend lief dat jullie zo mee willen denken, maar naar mijn ervaring zijn de bewoners hier maar geïnteresseerd in drie dingen… Eten, eten en als laatste… je voelt hem aankomen, eten.’
Lees hier de voorgaande blog van Jessica
Wat het eten eigenlijk wilt vertellen
Grinnikend en met herkenning moest ik toegeven dat hij gelijk had. Het eten is ook echt wat zo typerend is voor onze adat. Wanneer wij Indo’s samen komen is het een vanzelfsprekendheid dat er eten is, in welke vorm dan ook. Zij het Indische koekjes, Indische snacks of complete Indische rijsttafels. De barbecue gaat zelfs in de strengste winters aan om de lekkerste saté te grillen. Het is het mooiste excuus om samen te komen, het verbindt ons . Wanneer er goed voor ons gekookt wordt, wij een uitnodiging ontvangen om langs te komen want: ‘Ik heb gekookt!’… Wanneer er zelfgemaakte Indische lekkernijen meegenomen worden als wij bezoek krijgen, hoor ik in dat gebaar zoveel meer dan alleen ‘Ik heb gekookt’. Ik hoor: Ik heb je gemist.. Ik waardeer je, ik hou van jou. Dat stukje “Wat niet wordt gezegd maar wél wordt begrepen”. Want wij Indo’s zijn niet de allerbesten in het uiten van emoties, de liefde wordt vaak in het eten gestopt.
Jong geleerd, oud gedaan..
Het werd vaak met de paplepel ingegoten bij ons als kinderen van Indische voorouders. Wanneer Oma of Opa kookte, waren de vervelende klusjes toebedeeld aan ons kleinkinderen. Het fijne klusje om de staartjes van de taugé te plukken, sperziebonen doppen voor de sambal goreng, kip plukken voor de vulling van de rissoles… Als kind als vervelend ervaren maar er nu met liefde op terug kijken. Want iedereen hielp mee, we waren allemaal samen in de keuken bezig. Het koken, het eten, wás echt de verbindende factor in ons grote Indische gezin.
Delen en verbinden
Nu is de Indische keuken natuurlijk ook ontzettend rijk aan heerlijk geurende kruiden, en smaken die je papillen strelen. En is deze ontzettend populair onder vele culturen die Nederland rijk is. Vraag je iemand wat een Indo is, kunnen ze je het vaak niet vertellen, maar vraag je naar de Indische keuken dan is het respons “Oh ja, héérlijk!” Op Facebook bijvoorbeeld zit een besloten groep genaamd: Roys Indische recepten én die heeft al meer dan twintigduizend leden! Dat is een immens aantal voor een besloten groep. Indisch koken doe je op gevoel, er is geen één recept hetzelfde. Daarom wordt het door een leek ook vaak als moeilijk ervaren, want er bestaan zoveel varianten voor een gerecht… In die groep worden met liefde alle geheime recepten prijsgegeven, het doorgeven van het Indisch erfgoed. Delen en verbinden…
En ik? Ik heb inmiddels een little black book vól recepten die aan mij overgedragen zijn door de Tantes die ik mag verzorgen op mijn werk 🙂 Ik koester het, want ik weet wat er schuilgaat achter die met pen beschreven ingrediënten…
Zij waarderen mij ook.
[box type=”info” border=”full”]Wil je Jessica Volgen?
Houd de pagina in de gaten.
Zij gaat meer bloggen over haar werk en leven bij Nusantara
[button link=”https://www.facebook.com/nusantarazorg/likes” style=”” color=”orange” window=”yes”]Ga naar Nusantara en hit like! [/button] [/box]
Geef een reactie