Armando_Jessica_Intro

Jessica Anthonio is een nieuwe (gast)blogger op Hoezoindo, waarvan je de laatste weken van haar blog hebt mogen genieten, want haar posts zijn populair op facebook en geliefd door de lezers.

Zoals je leest werkt zij bij Nusantara, maar ik heb haar vorig jaar ontmoet, omdat ze zich heeft aangemeld op het ‘Twijfelindo project’. Via Leroy Woudstra van Indo’s be like heeft ze het project gevonden.

Zij is de enige die mij direct vroeg, ‘Waarom doe je dit project?’

Mijn antwoord was dat ik dit indirect doe om komende generatie Indo’s bewust te maken van hun identiteit en dat het inherent verbonden is aan de oudere generatie.

Met dat besef hebben we dus niet zo heel lang meer om nog te kunnen vragen naar de levensverhalen van onze ouders en grootouders. 

Jessica werkt voor een ouderenzorg instelling die cultuurspecifieke zorg levert voor Indische, Molukse en Javaans-Surinaamse ouderen. Dagelijks heeft ze contact met deze ouderen en beleeft hen met sterke herinnering naar haar eigen familie. Ze zorgt en geeft om hen als haar eigen familie. Het zit zoals ze dat mooi omschrijft in haar Indische adat.

Niet alleen bij haar. Want ik weet voor een feit dat het ook bij ons Indo’s leeft. In onze adat. Alle Indische ouderen die lopen te ploeteren met hun rollator, buiten of op de pasar die helpen we een handje, omdat het onze opa of oma had kunnen zijn. En op de pasar zijn we voor een dagje allemaal even familie is het niet?

Als Jessica mij verteld over wat zij meemaakt bij de Indische ouderen, dan hang ik aan haar lippen, want wanneer krijg je de kans om te horen van iemands leven die ook een jeugd heeft gekend van voor de oorlog in Nederlands-Indië?

En niet alleen dat maar hele levensverhalen, waarvan het leven van iemand meerdere malen aan een zijden draadje heeft gehangen. Er schuilt zoveel achter Indische ouderen. Het zijn levenslessen die ons leven weer doet relativeren. Het zegt iets over de levens van onze voorouders die we misschien niet hebben gekend. 

Hierdoor 0ntstaat er meer begrip naar ouderen. Dat is belangrijk want het is heus niet rozengeur en maneschijn met de relaties in familiebanden.

Kinderen en ouders moeten elkaar in dat opzicht ook zien te vinden en dat is niet altijd makkelijk. Voornamelijk als het om zorg gaat. Wanneer iemand bijvoorbeeld door dementie achteruitgaat, hoe moet je daar als kind mee omgaan?

Jessica leert daarover in het zorgcentrum en daarom is het ook voor hoezoindo een eer om te mogen lezen over haar inzichten en ervaringen wat betreft de zorg voor ouderen en hoe dat gaat.

Bij Hoezoindo krijgt ze de vrijheid om te schrijfen wat ze wil. Natuurlijk wel met respect naar de privacy van de ouderen. Binnenkort gaat ze meer bloggen op de site van Nusantara zelf en zullen we haar blogs blijven promoten via de facebook pagina.

Hoezoindo zal Nusantara ook steunen om meer bereik onder jongeren te krijgen, want zij steunen veel initiatieven onder de jongeren waar vele mensen nog niet vanaf weten.

Hopelijk waardeer je deze rubriek aan blogposts, want wat wij bij HoezoIndo willen bereiken is meer verbinding tussen alle Indo’s van alle generaties onderling. Met alle plezier stel ik je Jessica Anthonio nogmaals voor in haar eigen geschreven biografie hieronder.

 

Jessica_Anthonio-01

 

Mijn naam is Jessica Anthonio

De achternaam Anthonio stamt nog uit de tijd dat de Portugezen in Indonesië zaten. Mijn vader is 63 en Indo van de tweede generatie. Mijn moeder was Nederlandse. Ze is niet ouder dan 49 geworden.

Dat maakt mij een Indo van de derde generatie.

Mijn Indische Opa is geboren in Soerakarta en mijn Oma in Semarang.  Beide hebben zij de oorlogstijd en de Bersiap tijd meegemaakt. Mijn Oma in een vrouwenkamp en mijn Opa in een jappenkamp. Na de oorlog zijn zij vertrokken naar Nieuw Guinea, maar voelden zich in 1954 genoodzaakt om de overtocht naar Nederland te maken op het schip de Sibayak.

Veel over het verleden in Nederlands Indië heb ik niet meegekregen van mijn grootouders. Het Indisch zwijgen is van kracht gebleven tot beider heengaan.
Ik ervaar dat wel als een gemis, ik had graag hun verhaal willen horen. Anderzijds heb ik er ook heel veel begrip voor.

Momenteel mag ik voor mijn werk als Verzorgende IG , de eerste generatie Indische en Molukse ouderen verzorgen.  Aan verhalen geen gebrek, ik leer via hen wat het inhield om daar opgegroeid te zijn. Ik heb prachtige verhalen gehoord, maar tevens ook ontzettend verdrietige.

Herinneringen die het daglicht niet kunnen verdragen hebben ertoe geleid het Indisch zwijgen vorm te geven. En ik geef ze geen ongelijk. We groeien op in een tijd waarin gezegd wordt dat emoties uiten en verwerken gezond is.

Deels ben ik het er mee eens, delen is helen..

Maar soms zijn trauma’s gewoonweg té pijnlijk. Sommige gebeurtenissen kunnen niet geheeld worden, dan maar liever in een oude djatihouten kist wegstoppen, ver weg en diep in je hart.  Zodat de impact die het op jou heeft gehad niet jouw leven gaat domineren. Achter vele Indische glimlachjes van de eerste generatie gaat die djatihouten kist schuil..

Met dat in mijn achterhoofd ben ik op zoek gegaan naar mijn identiteit.. Wie ben ik? Wat wil ik? Ambities??
Mijn hele leven heb ik een passie gehad voor de zorg, maar helaas nooit de kans gehad om dit te realiseren.

Nadat vele wegen in mijn leven vast liepen, besloot ik het roer totaal om te gooien… wat heb ik te verliezen?

Ik besloot vorig jaar op mijn 31e om een studie op te pakken. Verzorgende IG it was! Na 15 jaar niet meer naar school geweest te zijn was het wel even wennen, maar ik vind het heerlijk en voel me hier als een ikan(vis) in het water. Toen ik als medewerker werd aangenomen bij Stichting Nusantara en met de eerste generatie Indo’s kwam te werken viel alles op zijn plek.

Het Indische kwam tot leven, en de onderdrukte nieuwsgierigheid naar mijn roots werd weer aangewakkerd.

Als vanzelf werd ik meegezogen in de wereld van de derde generatie waartoe ik behoor. Ik kwam in contact met Leroy van Indosbelike, en mocht voor hem model staan voor zijn merchandise.  Leroy verwees mij door naar ene Armando Ello, die een boekproject was gestart over de twijfelindo , of ik daar ook aan mee wilde doen?

Deze twijfelindo twijfelde niet, en Armando nodigde mij uit voor een interview en een portret.  En van het een kwam het ander 🙂 Armando en ik zijn in contact gebleven, daar wij beide een passie delen om de verhalen van de eerste generatie te documenteren.

Ook willen wij beide het geluid van de derde generatie laten horen..

Ik vertelde Armando dat ik het heel leuk vind om te schrijven en hij bood mij aan om eens te bloggen voor zijn site 🙂  Inmiddels ben ik twee blogs verder en ik ervaar het als een eer en doe het met veel plezier!

In het dagelijks leven ben ik tevens moeder van een prachtzoon die dit jaar 13 wordt. De puberteit kickt lekker in, we hebben onze strubbelingen maar zijn hartstikke gek op elkaar. De laatste tien jaar zijn wij met zijn tweeën geweest, wat onze band nog extra heeft versterkt.

Verder kan ik heel blij worden van woordkunst, in muziek, boeken en poëzie .. Ben ik filosofisch ingesteld en leid een taoïstisch georiënteerd leven.
Indisch koken vind ik ook heel leuk om te doen, mits ik er genoeg tijd en liefde in kan stoppen.

Ook kan ik genieten van een avond hiphoppen met vriendinnetjes (woordkunst he) dusss.. tot zover mijn voorstel rondje!
Ik hoop dat jullie het leuk vinden om af en toe een blog van mij langs te zien komen, want er volgen er nog vele meer!

Selamat!

[box type=”info” border=”full”]Wil je Jessica Volgen?
Houd de pagina in de gaten.
Zij gaat meer bloggen over haar werk en leven bij Nusantara

Screen Shot 2016-01-26 at 10.04.44

[button link=”https://www.facebook.com/nusantarazorg/likes” style=”” color=”orange” window=”yes”]Ga naar Nusantara en hit like! [/button] [/box]