Dit interview is onderdeel van het Twijfelindo Project en Boek 2015/2016. Het boek is vorig jaar uitverkocht en de 2de druk is nog een kleine oplage beschikbaar. Bestel het laatste exemplaar van de gelimiteerde oplage hier of doe een donatie aan het huidige Crowdfunding project .
Wil je zelf ook meedoen in 2019? Klik hier
Studie: Victimology, dat is criminologie maar dan met slachtoffers.
Toen je van dit ‘Twijfelindo project’ hoorde wat was je eerste gedachte?
Ik had zelf niet echt een idee, maar ik vertelde het meteen aan een vriendin. Zij zei dat ik het echt moest doen, dat het echt iets voor mij was. Dus toen dacht ik ‘waarom niet?’ Leek me gewoon leuk.
Wat had je dan gezien? Een video of een oproep?
Het was een oproep en daar stond een link onder. Daar klikte ik op en daar werd min of meer omschreven wat het project precies was en ik kon me daar wel in vinden.
Want mensen om jou heen raden niet direct dat jij Indische roots hebt?
Nee. De mensen die ‘iets’ zien hebben zelf vaak ook een buitenlandse achtergrond. Dat het Indisch is, zien zij niet direct. Behalve mensen die ook Indo-zijn, die zien het af en toe wel. Niet uit zichzelf, maar als we het erover hebben dan zien zij het wel.
Wat zeg je zelf daarop?
Dan zeg ik dat mijn oma Indisch was. Bij mijn broer zie je het wel beter, dan vragen mensen wel spontaan: ‘Ben jij indo?’ Maar bij mijn andere broer weer helemaal niet, die is juist weer heel licht en bij mij dus af en toe.
Kan je uitleggen hoe Indisch je bent?
Mijn oma was Indisch, van mijn moeders kant.
Waar is je oma geboren?
Ergens in een klein dorpje in Oost-Java.
Heb je haar nog gekend?
Ja, maar niet heel goed, want ze werd al heel vroeg ziek en wij woonden best ver van mijn opa en oma af. Ik heb haar niet vaak gezien, ook geen verhalen gedeeld dus dat vind ik heel jammer en nu is zij een aantal jaar geleden ook overleden. Dat is wel heel jammer, maar zo is het nou eenmaal.
Krijg je nog wel iets mee van je moeder?
Nou niet veel. We gaan volgend jaar met het gezin naar Indonesië, waar mijn oma is geboren en is opgegroeid dus dan hoop ik wel wat meer verhalen mee te krijgen. Ik ben laatst ook op bezoek gegaan bij een oudoom, een broer van mijn oma en die had nog wel wat verhalen. Maar mijn moeder vertelt daar weinig over. Thuis merk je het helemaal niet bij ons, behalve met het eten natuurlijk.
Ben je al eens naar Indonesië geweest?
Nee, wij gaan volgend jaar.
Verwacht je er iets van?
Ik weet niet zo goed wat ik ervan kan verwachten. Ik heb ook het idee dat we meer voor mijn moeder gaan, maar ik weet niet of ik me daar heel emotioneel bij ga voelen. Zo zit ik niet in elkaar.
Wanneer voel jij je meer Indisch of Nederlands?
Ik denk dat ik mij het merendeel van de tijd wel gewoon Nederlands voel. Met eten voel ik mij natuurlijk wel Indisch en als ik in de zon lig word ik snel bruin. Verder weet ik niet, ik houd meer van rijst dan van aardappelen.
Hoe heb je dat vroeger op school ervaren?
Vroeger stond ik daar helemaal niet bij stil, totdat ik wat ouder werd. Ik ging mij er een paar jaar geleden meer mee bezighouden, maar toen was mijn oma ook al overleden. Thuis praatten wij er eigenlijk niet over met mijn moeder, dus ik ben wel zelf dingen gaan opzoeken. Hoe het historisch is gegaan, maar op school verder heeft het nauwelijks een rol gespeeld.
Wanneer ging het voor jou meer een rol spelen?
Ik denk dat toen mijn oma overleden is. Ik denk dat ik er toen meer over na ging denken.
Heb je iets tastbaars wat jou verbindt met het Indisch-zijn?
Eten. Dat is alles.
Verdwijnt de Indische cultuur of is deze springlevend?
Dat vind ik een hele moeilijke vraag, dat weet ik niet. Ik hoop het niet, ik denk wel dat het blijft, maar ik denk wel dat het in beweging is. Cultuur is niet iets wat stilstaat, dat is altijd in beweging dus ik denk dat het wel blijft. Ik denk zelfs dat mijn generatie er meer stil bij staat dan de generatie van mijn ouders. Mijn moeder is er bijvoorbeeld helemaal niet mee bezig. Misschien wel, maar dan deelt zij dat niet met ons. Zo zijn wij niet bij ons thuis, dat delen wij niet.
Hoe eet jij je rijst?
Met een lepel, soms met een vork erbij, maar met een lepel.
Wat is je lievelingsgerecht of -snack?
Ik ben geneigd pizza te zeggen, maar dat is natuurlijk niet de bedoeling. Ik vind nasi ook heel erg lekker. Als ik tussen pizza en nasi zou moeten kiezen, dan zou ik toch nasi kiezen.
Wil je zelf nog wat zeggen?
Ik vind het raar als iemand vraagt: ‘Voel je je Indisch?’; ik voel me gewoon mezelf. Dat ik er misschien niet zo uitzie zegt niets, het zit vanbinnen dat je Indisch bent. Thuis doen wij er niet veel mee, behalve met het eten bijvoorbeeld, als wij rijst met z’n allen gaan maken. Het zit wel vanbinnen, ik ben het wel, mijn oma komt wel uit Indonesië.
Dit interview is onderdeel van het Twijfelindo Project en Boek 2015/2016. Het boek is vorig jaar uitverkocht en de 2de druk is nog een kleine oplage beschikbaar. Bestel het laatste exemplaar van de gelimiteerde oplage hier of doe een donatie aan het huidige Crowdfunding project .
Wil je zelf ook meedoen in 2019? Klik hier
Geef een reactie