Dit interview is onderdeel van het Twijfelindo Project en Boek 2015/2016. Het boek is vorig jaar uitverkocht en de 2de druk is nog een kleine oplage beschikbaar. Bestel het laatste exemplaar van de gelimiteerde oplage hier of doe een donatie aan het huidige Crowdfunding project .

Wil je zelf ook meedoen in 2019? Klik hier

Ben je bezig geweest met je achtergrond?

Ja zeker, zeker in de pubertijd toen ik 14 of 15 was begon ik steeds meer op zoek te gaan naar wat dat dan was. Er woonden weinig Molukse mensen in Alkmaar, waar ik vandaan kom, maar wel veel Indische mensen. Dus we gingen wel vaak naar feestjes etc, het was een beetje die two-step tijd weet je wel. Ik hechte er toen veel waarde aan om met die mensen om te gaan. Ik had een Moluks speldje op mijn spijkerjas en veel Indo’s en Molukkers hadden een typische kledingstijl en Dragon Ball Z haar.

Daarna van mijn 18de tot mijn 25ste ben ik er niet zo heel erg mee beziggeweest, tenminste niet zoals toen. Maar goed we waren vorig jaar naar Indonesië geweest en dat is toch wel weer grappig om te zien. En er zijn dingen in de familie gebeurd waardoor je meer gaat nadenken over je roots.

Toen je van dit ‘Twijfelindo project’ hoorde wat was je eerste gedachte?

Ik vond het heel herkenbaar. Ik vond het grappig om te zien, ik ben half Moluks en Indisch wordt soms wel apart gezien, maar wat mij aansprak is het idee van wat ben je nou eigenlijk wat is je achtergrond? Daar wordt bij mijzelf ook heel veel over getwijfeld. Mensen weten eigenlijk nooit dat ik een Molukse achtergrond heb en dat mijn moeder Moluks is. Mensen denken meestal dat ik Turks of Marokkaans ben. En als je dat continue blijft horen dan zorgt dat ook voor een twijfelachtig idee over jezelf, van hoe zien mensen mij dan? Zeker in je puberteit, was dat moeilijk om mee om te gaan. Dat zorgde toen wel voor een gevoel dat je je identiteit wilde benadrukken. Nu ik wat ouder ben heb ik daar minder last van. Maar het is grappig om te zien dat het in dit project ook heel erg die kant op gaat, zo van jij hoort bij die groep maar dat wordt niet altijd zo gezien.

Wat zeg je dan zelf als ze dat vragen?

Ja ik zeg altijd wel dat mijn moeder Moluks is. Halfbloedje, dua dara.

En hoe is de reactie daarop?

Oh ja, echt? Dat had ik niet verwacht of dat zie je niet! Soms zeggen ze: ‘Oh ja, dat zie je wel een beetje’. Maar ik denk dat als je zoiets eenmaal weet dat je daar voor jezelf op zoek naar gaat, naar bepaalde features, dat je er dan altijd wel een soort bevestigen uit wil of kan halen. Maar als ik naar mezelf kijk dan zie ik ook niet echt dat ik een Indisch uiterlijk heb dus dan is het wel grappig om te horen van anderen dat ze iets Indisch zien.

Dua dara. Wat betekent dat?

Tweebloed, dubbel bloed.

Zeg je dat ook wel eens tegen mensen?

Dat zeg ik echt alleen als ik weet dat het Molukse mensen zijn die Maleis kunnen praten. Ik heb wel veel mensen op mijn school of studie die Indisch of Indo zijn maar dan schat ik meestal wel in dat ze niet begrijpen wat dat zou kunnen betekenen. Je ziet bij Molukse mensen dat ze toch wel meer dat ze hangen naar de roots. Mijn generatie is daar veel mee bezig. En ik zie vaak dat het bij Indische mensen sneller is gaan vermengen, niet echt verwaterd is, maar de identiteit van Molukse mensen is erg sterk is. Ook natuurlijk vanwege de Molukse wijk, ik denk dat je daar van huis uit meer van meekrijgt, van de taal ook etc.

Hoe zit het precies met jouw Molukse link in dit geval?

Mijn moeder is volbloed Moluks, ze is wel hier in Nederland geboren in Stuifzand, een oud concentratiekamp. Daar is ze ook opgegroeid. Haar vader is als KNIL-militair hier naartoe gerepatrieerd, in 1950. Zij is volledig opgegroeid in een Molukse wijk. Later wel hierheen gegaan omdat ze mijn Nederlandse vader leerde kennen. Die zat bij de marine dus toen zijn ze naar Alkmaar verhuisd. En daar ben ik uit ontstaan en mijn zus als twee halfbloedjes.

Want leven jouw grootouders nog?

Nee. Mijn echte oma is overleden voordat ik geboren was. Toen is mijn opa hertrouwd. Dus mijn stiefoma heb ik wel lang gekend. Die is vorig jaar overleden. En mijn opa is twee jaar geleden overleden.

Hebben zij veel verteld over de Molukken of Nederlands-Indië?

Nee eigenlijk niet. Het is niet dat ik helemaal geen band had met mijn opa en oma maar er was niet heel erg veel communicatie. Mijn opa en oma konden niet heel erg goed Nederlands dus het is nooit echt de diepte in gegaan met vragen als hoe zat dat dan bij het KNIL en hoe was dat daar op Saparua, waar mijn opa en oma vandaan komen. Daarbij wonen wij in Noord-Holland en het grootste gedeelte van de familie woont in Drenthe en omstreken, dus het was ook niet zo dat wij continue bij elkaar over de vloer kwamen. Dus ik heb in mijn jeugd wel heel sterk gemerkt dat ik eigenlijk puur Nederlands ben opgevoed. Ik die zin heb ik dus niet heel veel verhalen meegekregen. Later in mijn puberteit ben ik daar wel zelf meer naar op zoek gegaan. Wat is dan eigenlijk dua dara of Belanda Hitam?

Wat was een van de ontdekkingen die je had gedaan toen je op zoek ging naar je identiteit?

Lastig om te zeggen. Wat ik wel leuk vond en dat was eigenlijk pas sinds vorig jaar; ik had nooit echt de behoefte om naar Indonesië toe te gaan, ik had er niet echt een fijne associatie mee. Ik weet niet waarom maar dat was meer een onderbuikgevoel. Maar ik vond het echt een eye opener toen ik in Indonesië kwam, dat er echt een hele fijne warme sfeer hing en de mensen waren totaal anders dan hier. Niet nuchter en koud maar verwelkomend en verwarmend en dat vond ik echt een hele grote ontdekking en daardoor ben ik Indonesië ook heel erg gaan waarderen als land zijnde.

Wanneer voel jij je Moluks?

Als ik boos word? Ik vind dat wel een van de dingen die ik als Moluks zie. Dat temperamentvolle, soms naar het opvliegende toe. Maar dat typeer ik wel echt als Moluks. Indisch is dat ook wel, zeker ook als ik kijk naar mijn vrienden om me heen die hebben ook toch een beetje dat temperamentvolle en niet dat stijve nuchtere.

Hoe ervaarde je dat op school of werk? Kan je daar iets over zeggen?

Het grappige is dat ik op de basisschool helemaal niet bewust geweest ben van mijn roots. Ik zag ook verder geen onderscheid tussen bepaalde afkomsten. Juist op de middelbare school werd dat heel erg benadrukt, van waar kom jij vandaan? Wat is jouw afkomst? En toen was ik daar veel meer mee bezig en op zoek naar mensen die die afkomst deelden omdat je dan toch een soort van connectie voelde. Daar was de belevenis wel heel sterk. Het grappige is dat ik tijdens studie of werk ook mensen heb leren kennen die dezelfde achtergrond deelden als ik, maar dat is nooit geweest omdat ik dat zo uitkoos maar meer een toevalligheid. Ik heb een paar beste vrienden, die zijn Indisch of Moluks, maar dat zijn ook echt jongens die ik in toevallig heb leren kennen. Dan is het toch toevallig dat je dat op de een of andere manier om je heen verzamelt. Dat is grappig om te zien.

Heb je iets tastbaars dat je verbindt met het Moluks-zijn?

Nee, ik denk niet echt dat ik iets in huis heb of iets…bedoel je een soort voorwerp? Dat niet echt nee. Ik weet wel dat toen mijn opa twee jaar geleden overleed werd een groot deel van de inboedel verdeeld onder de familie waaronder een grote KNIL kist. Op dat moment had ik niet echt de behoefte om zoiets in mijn huis te hebben omdat het meer om het gevoel ging dan om het tastbare, het materiale. Maar achteraf had het misschien toch best wel mooi geweest om zoiets te hebben.

Soms zit daar emotionele waarde aan en soms niet.

Ja ik zie het bij mijn zus wel, die heeft een aantal dingen van mijn tante die overleden is. Die hebben voor haar wel echt een symbolische waarde en ik denk dat mijn moeder dat ook wel heeft. Ik zou niet zo een-twee-drie kunnen zeggen wat, maar ik weet wel dat ze vroeger echt heel lang de sarong van mijn oma in de kamer hield op de bank of ergens als decoratie stuk. Dat was waarschijnlijk wel iets vanuit die tijd of vanuit Indonesië.

Nee ik denk dat het nog wel springlevend is. Ik denk wel omdat het zo vermengt dat je over 20 á 30 jaar, het ligt eraan in hoeverre je het hoog wilt houden maar omdat het zo vermengt dat het misschien wel een beetje verwatert maar dat ligt ook heel erg aan de persoon zelf. Ik zag wel bij de Pasar Malam, wat nu de Tong Tong Fair heet, dat het wat meer naar het bredere Aziatische wordt getrokken. Dat zijn misschien wel signalen dat het wat meer overlappend is dan alleen specifiek Indo. Maar of dat een teken is van afbrokkeling van de Indische cultuur, dat denk ik niet.

Hoe eet jij je rijst?

Met een lepel (haha). Altijd met een lepel ja. Mijn vriendin eet de rijst met een vork en dat probeer ik ook af te leren maar dat lukt niet echt. Ja dat dan weer wel dat is wel grappig.

Heb je een lievelingsgerecht of -snack?

Lemper vond ik vroeger altijd helemaal geweldig, maar rendang is toch ook wel een van mijn favorieten. Mits het goed gemaakt is want ik ga het nog wel eens bij de toko halen en dan is het helaas niet altijd even mals. Maar goed bereid is dat wel echt een van de toppers.

Dit interview is onderdeel van het Twijfelindo Project en Boek 2015/2016. Het boek is vorig jaar uitverkocht en de 2de druk is nog een kleine oplage beschikbaar. Bestel het laatste exemplaar van de gelimiteerde oplage hier of doe een donatie aan het huidige Crowdfunding project .

Wil je zelf ook meedoen in 2019? Klik hier