Alana Sugiyem Looise
(19) Studie: Bestuurskunde, Erasmus Universiteit, Rotterdam.
Toen je van dit ‘Twijfelindo-project’ hoorde wat was toen je eerste gedachte?
Ik vond het wel erg leuk, ik had er nooit eerder bij stilgestaan dat er veel meer mensen zijn zoals mijn broer en ik. Mensen die het herkennen als je zegt: ‘Ik ben Indisch’, dat anderen dan zeggen: ‘Ooh, echt! Ja, nu je het zegt zie ik het wel.’ Het is leuk om te zien hoe dat bij anderen gaat.
Waar denken mensen om je heen dat je vandaan komt?
Als mensen erover nadenken zien ze vaak wel dat ik Indisch ben. Ik heb een paar keer gehad dat mensen dachten dat ik Italiaans was.
Kun je uitleggen hoe de familietak met jouw Indische roots in elkaar zit?
Het is wel ingewikkeld, maar het komt in ieder geval van mijn moeders kant. Aan mijn vaders kant van de familie is iedereen gewoon Nederlands. Mijn opi en omi zijn na de Tweede Wereldoorlog naar Nederland verhuisd.
Weet je waar je grootouders geboren zijn?
Ja, opi is geboren in Surakarta en omi in Jakarta.
Heb je hen nog gekend?
Ja, opi is afgelopen februari overleden en omi zie ik nog steeds af en toe, dus op zich kende ik ze wel redelijk goed.
Vertelden ze wel eens over vroeger?
Nee, eigenlijk niet. Alleen toen ik vertelde dat we naar Indonesië op vakantie zouden gaan, dat was afgelopen zomer, vertelde mijn omi dat ze er nooit meer naar terug zou gaan omdat ze het er vond stinken en het er te warm was. Voor de rest weet ik eigenlijk niet zo veel over hun tijd in Indonesië.
Wanneer voel jij je meer Indisch?
Dat is een lastige vraag. Ik voel me nooit bijzonder Indisch eigenlijk. Ik voel me ook niet speciaal meer Nederlands dan Indonesisch, maar ook niet andersom.
Heb je iets tastbaars dat jou verbindt met het Indisch-zijn?
Mijn tweede naam, Sugiyem, komt van de moeder van mijn opi. Mijn opi was in de oorlog in Indonesië zijn moeder en vier broertjes kwijtgeraakt. Na de oorlog vonden ze redelijk snel zijn babybroertje terug, maar niet de middelste drie broers en zijn moeder. Met mensen van het televisie programma Spoorloos heeft hij geprobeerd ze te gaan zoeken. Hij is op de radio geweest en misschien wel op de televisie, dat weet ik niet precies. Steeds konden ze niets vinden. Vanwege zijn jonge leeftijd had hij niet alle gegevens. Zijn grootste hoop was om zijn moeder te vinden. Toen hij er uiteindelijk achter kwam waar ze zou zijn, was ze helaas kort daarvoor overleden. Dat heeft hem nog meer verdriet gedaan, zo dichtbij en dan toch te laat. Ze had een zwaar leven gehad. Wel drie zonen, maar geen manier om naar Nederland te gaan. Ze had geen idee wat er met haar man en andere twee kinderen was gebeurd en heeft hard moeten werken om te kunnen overleven. Een van zijn broers heeft hij nog ontmoet. Die vertelde hem dat hij sprekend op haar leek, en dat het een mooie vrouw is geweest toen ze nog jong was, nog niet getekend door haar zware bestaan. In die tijd, toen mijn vader net wist dat zijn moeder was overleden, was mijn moeder zwanger van mij. Mijn tweede naam is dus van haar. Vlak voor de bevalling kreeg ze ineens dit idee. Mijn opi was wel ontroerd, maar kon dat niet laten blijken. Nu blijkt wel uit het trouwboekje van mijn vader dat haar naam niet met een u maar met een oe moest zijn. Zo ben ik echt verbonden met Indonesië en mijn roots. Behalve dat heb ik natuurlijk ook nog hoe ik eruit zie. Mijn vader is heel wit, heel groot en heel blond, en dat ben ik allemaal totaal niet. Elke keer als ik in de spiegel kijk, word ik eraan herinnerd dat het door mijn Indische roots komt dat ik bruin haar en bruine ogen heb, en dat ik wel bruin word als ik in de zon ga liggen en niet rood.
Verdwijnt de Indische cultuur of is hij springlevend?
Ik weet het niet goed, omdat ik er niet veel dingen over tegenkom in mijn dagelijks leven. Bij ons in de buurt zie ik veel Molukse mensen, en die houden wel regelmatig een groot feest, maar verder zie ik dat soort dingen eigenlijk nooit. Dat komt misschien ook doordat er in Zeeland, waar ik woonde, verder niet zo heel veel Indo’s bij elkaar leven, dus ik denk dat ik er daarom misschien ook minder van mee krijg.
Hoe eet jij je rijst?
Ik eet het liefst plakrijst met een vork.
Wat is je lievelingsgerecht of -snack?
Mijn lievelingssnacks zijn kwee mangkok en pisang goreng. De pisang goreng viel me alleen wel tegen in Indonesië, het deeg eromheen was eigenlijk altijd ofwel te knapperig, of niet knapperig genoeg. Ik had verwacht dat het daar lekkerder zou zijn dan hier.
Vond je dit een leuk artikel? Dan vraag ik je een een donatie te doen op mijn corowdfunding, zodat ik volgend jaar weer verse nieuwe verhalen kan bieden, maar dan over de wereld!
Check hieronder of check de hele campagnepagina hier. Je krijgt er wat voor terug!
De verhalen van mijn ouders vond ik altijd geweldig. En de eerste keer dat ik naar Indonesië ging en buiten het vliegveld was voelde ik een rilling door mij heen gaan toen zei ik tegen mijn vrouw dat ik thuis was.