Ik praat heel veel over mijn roots. Je roots zijn gewoon heel belangrijk. Je moet altijd achter je komaf staan en deze uitdragen. – Wouter Neuhaus

Dit interview is onderdeel van het Twijfelindo Project en Boek 2015/2016. Het boek is vorig jaar uitverkocht en de 2de druk is nog een kleine oplage beschikbaar. Bestel het laatste exemplaar van de gelimiteerde oplage hier of doe een donatie aan het huidige Crowdfunding project .

Wil je zelf ook meedoen in 2019? Klik hier

Wouter Neuhaus

(29) Beroep: Employee Account Management.
Vrije tijd: Karate leraar

Was was je eerste gedachte toen je hoorde over het ‘Twijfelindo-project’?

Ik vond het een heel mooi project. Ook omdat ik vaak de vraag krijg waar ik vandaan kom. Ik vind het mooi dat dit project laat zien hoe Indo’s er eigenlijk uitzien.

Waar denken de mensen om je heen dat je vandaan komt?

Ja, dat is heel verschillend. Laatst kreeg ik de vraag of ik Marokkaans was. Ik krijg ook wel eens de vraag of ik Portugees ben. Surinaams, krijg ik ook vaak te horen.

Wat is jouw antwoord daarop?

Dat ik Indo-Afrikaans ben. Eigenlijk een Indonesische jongen met Afrikaanse roots.

En hoe reageren de mensen daarop?

Dat vinden ze een bijzondere combi. Omdat je het heel weinig hoort, vooral het stukje Afrikaans erin. Maar ze vinden het altijd heel bijzonder.

Kun je uitleggen hoe Indo-Afrikaans je bent?

Mijn grootouders zijn geboren in Indonesië. De moeder van mijn oma was een Indische vrouw en haar vader was Afrikaans. De grootouders van mijn opa komen uit Ghana. Vanuit Ghana zijn er Afrikanen naar Indonesië gebracht om te vechten in het KNIL. Zo ontstond het Blanda-Hitam. Zwarte Hollander.

Uit welke streek in Indonesië komen zij?

Uit Purworejo, Java. Een Afrikaans dorp.

Hebben jouw grootouders veel verteld over het leven in Nederlands-Indië?

In eerst instantie werd er nooit zoveel over gesproken. Ik heb er wel altijd veel interesse in gehad. Dus ik heb altijd veel vragen gesteld. Onlangs ben ik met mijn opa en oma naar Thailand geweest, Birma. Daar kwamen de verhalen los.

Wat is bijvoorbeeld een verhaal dat je is bijgebleven?

Dat mijn oma moest stoppen met school toen de oorlog uitbrak. Ze moest toen gaan werken in een fabriek en is daarna nooit meer naar school geweest. Dan besef je goed dat wij hier in Nederland alles kunnen wat we willen. Wat dat betreft hebben wij een prinsenleven. Dat heeft oma niet gehad.

Ben je nog niet naar Indonesië geweest?

Nee, nog niet. Mijn moeder is daar wel geboren, in Jakarta. Ik heb plannen om daarheen te gaan. Ik wil heel graag naar Indonesië, ik ben erg benieuwd waar mijn moeder, mijn opa en oma vandaan komen. Hoe het er uitziet. Ik vind het ook een plicht om erheen te gaan. Net zoals ik ook nog heel graag naar Ghana wil.

Wanneer voel jij je meer Indisch?

Wij hebben thuis een heel Nederlandse opvoeding gehad, maar ik zie er anders uit en heb een nauwe band met mijn familie. Als ik met mijn opa over vroeger sprak, merkte ik dat ik anders was. Toen ik een jaar of twaalf was, ben ik me erin gaan verdiepen en steeds meer vragen gaan stellen. Ik heb me eigenlijk nooit echt Nederlands gevoeld, ik ken mijn roots en wil deze uitdragen.

Hoe zou je dat kunnen doen?

Door te luisteren naar de familieverhalen en ze vervolgens door te geven. En ook door mee te doen aan dit soort projecten. Ik praat heel veel over mijn roots. Je roots zijn gewoon heel belangrijk. Je moet altijd achter je komaf staan en deze uitdragen.

Heb je misschien iets tastbaars dat jou verbindt met het Indisch-zijn?

Ik hou van eten, ik hou van koken. De verhalen van mijn opa en oma. Dat mijn grootouders gelukkig nog onder ons zijn. Mijn moeder, mijn familie. Ja, dat is wel het belangrijkste denk ik, mijn familie.

Niet een bepaald erfstuk?

Nee, niet echt. Ik heb uit Thailand wel een stukje van de biels, het spoor meegenomen, van het eerste kamp waar mijn opa heeft gezeten. En dat herinnert mij aan waar ik vandaan kom. Dat is wel iets meer tastbaars wat ik heb.

Verdwijnt de Indische cultuur of is hij springlevend?

Ik denk dat hij momenteel springlevend is door alle onderzoeken die er nu gedaan worden. Over hoe de Indischen naar Nederland zijn gekomen. De herdenkingen die steeds groter en bekender worden. Dus ik moet zeggen dat ik er steeds meer over zie en steeds meer over hoor. Daar ben ik wel blij mee. En ook dat ik het verhaal van mijn opa mocht vertellen bij een tv-programma van de NCRV. Daar krijg ik veel reacties en vragen op. Dan zie ik dat het mensen interesseert en ermee bezig zijn.

Hoe zie je dat in de toekomst?

Ik hoop dat de vragen beantwoord worden en dat het onderzoek niet stil komt te liggen. Dat dit gedeelte van de Tweede Wereldoorlog in Zuid-Oost-Azië wordt opgenomen in de geschiedenisboeken, meer bekendheid krijgt en educatief wordt aangeboden. Voor mijn opa is dat heel belangrijk, omdat erover wordt gezwegen en niemand weet wat er gebeurd is in Zuid-Oost-Azië tijdens de oorlog.

Heb je zelf nog iets te zeggen?

Ik vind het wel grappig dat ik de kans krijg om meer met mijn roots bezig te zijn en ze te laten zien. Ook doordat ik met mijn opa en oma op reis ben geweest en door onze bijzondere band. Mijn broers zijn hier niet zo mee bezig. Ik vind het leuk om hen en mijn neefjes en nichtjes er meer bij te betrekken, zodat zij ook hun roots gaan uitdragen. Dus wellicht een mooi doel voor de komende periode.

Dit interview is onderdeel van het Twijfelindo Project en Boek 2015/2016. Het boek is vorig jaar uitverkocht en de 2de druk is nog een kleine oplage beschikbaar. Bestel het laatste exemplaar van de gelimiteerde oplage hier of doe een donatie aan het huidige Crowdfunding project .

Wil je zelf ook meedoen in 2019? Klik hier