[typography font=”Meddon” size=”60″ size_format=”px” color=”#6c6c6c”]Rozemarijne [/typography]

 

 [typography font=”Meddon” size=”50″ size_format=”px” color=”#6c6c6c”]Veenvliet [/typography]

(26 jaar)

[fbshare type=”icon_link” float=”left”]Roos, geboren in Nijmegen, opgegroeid in Gendt, woont momenteel in Utrecht samen met drie vriendinnen. Ze studeert theater, film en televisiewetenschappen aan de Universiteit van Utrecht. Volgend jaar wil ze haar bachelor afronden. Naast haar studie geeft ze peuterdansen en dramalessen op een kinderdagverblijf in Meppel en past ze ook nog op kinderen in haar eigen woonplaats.

 

[typography font=”Bentham” size=”24″ size_format=”px color=”#808080″]‘Ik hoef me voorlopig niet te vervelen, maar gelukkig is het leven niet zo kort als het soms lijkt’[/typography]


Ze houdt van klassiek ballet, theater maken en spelen. Het liefst zou ze na de afronding van haar studie hard willen werken om te sparen voor een reis naar Indonesië zodat ze daar een bijdrage kan leveren aan een stichting die theater maakt met straatkinderen. Op de lange termijn zou ze graag les blijven geven in peuterdansen en dramalessen aan kinderen. ‘Daar haal ik zoveel voldoening uit’ zegt Roos. En haar ambities gaan nog verder, want ze wil zelf ook veel gaan spelen in verschillende producties en ze loopt al met een idee rond om ooit haar eigen kindervoorstelling te maken waarin ze kinderen meeneemt in een droomwereld die zij in hun hoofd hebben. Verder wilt ze zich ontwikkelen op het gebied van fotografie en schrijven. ‘Ik hoef me voorlopig niet te vervelen, maar gelukkig is het leven niet zo kort als het soms lijkt’

Haar Indische moeder Maggy Veenvliet-Hardenberg is geboren in Jakarta. Daar heeft ze tot haar 9e levensjaar gewoond. Oma An vertrok samen met haar moeder (oma Suus) en vijf kinderen in 1956 met de boot naar Nederland. Haar opa Ed vloog drie maanden later de familie achterna. Kleine Walter, de jongste zoon werd in Nederland geboren. De familie woonde een tijd op de Woeste Hoogte op de Veluwe. Uiteindelijk zijn ze in Gendt (plaatsje tussen Nijmegen en Arnhem) terecht gekomen. Na de middelbare school die ze in Arnhem heeft gedaan is ze de Pabo gaan doen waar ze Niek Veenvliet heeft ontmoet. Ze kregen drie kinderen waaronder Roos, haar oudere broer Jesse-Valentijn (28 jaar) en jongere zus Annemarijne (19 jaar). Beide ouders hebben altijd in het basisonderwijs gezeten. Voor haar moeder is dat haar passie en ze heeft altijd gezegd dat haar werk haar hobby is. Roos probeert dit ook na te streven. Ook haar vader volgt zijn passie. Nu hij met pensioen is heeft hij zijn oude hobby schilderen weer opgepakt en heeft als eerste project het decor mogen schilderen van de Musical Scrooge in de stadsschouwburg van Arnhem. Ze vindt het mooi om haar vader zo bezig te zien.

Roos is veel met het ‘Indische’ bezig. Ze is erg geïnteresseerd in de familiegeschiedenis van haar moeders kant. Helaas weten haar ooms, tantes en ook haar moeder er weinig over te vertellen. Haar oma overleed toen ze twee was. Toen ze negen jaar was, was het opa zijn tijd om te gaan. Ondanks dat opa weinig zei, had ze toch een hechte band met hem. Hij praatte alleen als dat nodig was. Ze heeft ontzettend veel bewondering voor hem. Na zijn overlijden heeft ze zijn ketting met een kruisje eraan gekregen. Als ze op reis gaat of iets moet doen waar ze tegenop ziet dan gaat deze ketting altijd met haar mee. Opa is op deze manier altijd bij haar. Een paar weken geleden is ze naar Eindhoven gegaan en op bezoek geweest bij tante Roos, de jongste zus van haar opa. Zij blijkt in het bezit te zijn van boeken met meer informatie over de familie: brieven, stamboom van de familie etc.. Ook een brief van oom Coen (broer van haar opa) kreeg ze te lezen waarin hij naar het thuisfront schrijft over dat hij het zo naar zijn zin heeft op de technische universiteit en dat de Japanners steeds langskomen. In de brief doet hij eigenlijk een beetje lacherig over de Japanners. ‘Komen ze bij jullie ook steeds langs?’ vraagt hij. Hij leek de ernst van wat er zou gebeuren nog niet in te zien. Schrijnend is het dan ook dat vijf maanden na het schrijven van deze brief hij overleed bij het werken aan de Birma Spoorlijn. Ze las dit briefje en zijn foto met zijn overlijdensdatum zat erbij. Dit heeft een diepe indruk achtergelaten bij Roos en haar moeder. Ze wil graag meer weten over wat er met haar familie in Indië is gebeurd en zou datgene op willen schrijven, zodat het bewaard blijft. Wellicht dat tante Roos haar in haar zoektocht kan helpen.

Ze schrijft overigens ook voor het online magazine Indisch 3.0. Haar reis naar Indonesië in 2010 zal als een blog op deze site te vinden zijn. Ze zegt geen hechte Indische familie te hebben. Ook op de basis- en middelbare school waren er weinig Indische klasgenoten. Door ontmoetingen via Indisch 3.0. vindt ze herkenning bij anderen. Ze zegt: ‘Wat je interesseert is toch een deel van je leven, als je mensen tegenkomt die daar ook mee bezig zijn dan is dat toch een aanvulling. Het is een deel van jezelf dat je nog niet goed kent waarop deze manier weer iets meer gehoor aan wordt gegeven’.

Zien mensen jou als Indisch?

‘Ze zien me eerder als Italiaans, Spaans of Turks, maar nooit Indisch. En als ik vertel over mijn Indische achtergrond, verwarren sommigen het met Indiaas’ Ze vindt zelf dat ze het meest op haar moeder lijkt, maar wel met de neus van haar vader.

Heb je een Indische opvoeding gehad?

Na wat vertwijfeling antwoord ze wat haar moeder haar onder andere meegeeft: ‘geen zorgen voor morgen, bescheidenheid, verzameldrang, bijgeloof’.

Over het laatste kan ze wel wat voorbeelden noemen; ’s avonds je nagels en haar niet knippen, verjaardag niet vieren voordat je echt jarig bent, huis niet schoonmaken na zes uur en geld niet teruggeven na zes uur’. ‘Men zegt dat dit ongeluk brengt, ik tart het lot niet en doe het dus ook niet’

Samen met het gezin zijn ze onlangs wel naar de Pasar in Burgers Zoo geweest, wel zo toepasselijk in die warmte. Met haar moeder bezoekt ze de Haagse Tong Tong fair wel eens om het Indische op te snuiven.

Wat vind je Indisch aan jezelf?

Bescheidenheid, bewaren, houden van lekker eten, overal sambal bij doen. Ze kookt zelf ook graag Indisch, wat haar moeder overigens niet graag doet. Iedereen is altijd welkom en er is altijd genoeg eten voor iedereen, desnoods deel je een kipkluifje of bak je er snel een eitje bij.’Ik vind het ook moeilijk om ‘nee’ te zeggen, of direct te zeggen wat ik wil, in plaats daarvan antwoord ik: ja, nee is prima zo’

Verder benoemt ze: slecht zijn met tijd, klaarstaan voor anderen en je daardoor zelf wegcijferen, de gedachte dat dierbaren die overlijden nog altijd bij je zijn en je beschermen en niet zo snel ruzie willen maken. Ze benadrukt bij het laatste: ‘overigens weet ik niet of dit typisch Indisch is’.

[su_box title=”Steunen of meer weten over dit project?”]Je kan het project steunen met een bijdrage en je krijgt er een boek voor terug. (: Voel je je een twijfelindo? Aanmelden kan nog to 10 juni 2015. Klik de link bovenaan de website navigatie om je aan te melden.[/su_box]

[su_button url=”http://indogo.nl/projects/twijfelindo” target=”blank” background=”#ef4f2d” size=”7″ wide=”no” center=”yes” icon=”icon: rocket” desc=”Support dit project”]Ga naar crowdfundproject[/su_button]