Studie: Master Sociology of Culture, Media and the Arts, Erasmus Universiteit, Rotterdam.

Toen je van dit ‘Twijfelindo-project’ hoorde, wat was toen je eerste gedachte?
Ik moest denken aan gesprekken met een Indisch klasgenootje. Ik zag het op Facebook omdat iemand een crowdfunding-oproep had gedeeld. En toen ging ik kijken op de blog. Mijn eerste gedachte was dat ik heel veel dingen herkende. Ook dingen waarvan ik dacht dat het gewoon mijn karakter was. En die blijken te maken te hebben met je achtergrond, dat je Indisch bent. Daar heb ik het ook over gehad met dat Indische klasgenootje, en we kwamen erachter dat we op heel veel gebieden op elkaar leken. En dat zijn dan toch misschien dingen die wij in elkaar herkennen omdat we dezelfde achtergrond hebben. Zo zijn we allebei afwachtende personen. Bijvoorbeeld: in de Master die wij moeten doen zijn er heel veel mensen die heel slim zijn, dingen vertellen en allemaal commentaar hebben. En wij zitten tijdens de les stil, zelfs al hebben we iets te zeggen. En ik denk dat dat ook wel iets te maken heeft met bescheidenheid. Dat is wel iets waar ik dat aan merkte, en wat we ook allebei hadden.

Waar denken mensen om je heen dat je vandaan komt?

Meestal zeggen mensen óf Turks óf soms ook wel Marokkaans. Maar dat is pas nu ik in Rotterdam woon. Ik kom eigenlijk uit Zeeland, uit een kleinere plaats, dus daar weet iedereen wel wie je bent. In Rotterdam word ik vaak ook in het Turks aangesproken. Ik werk in een winkel, dan zeg ik gewoon: ‘Goedemiddag’ en dan komen er Turkse mensen en die gaan Turks tegen me praten. Dan zijn ze heel verbaasd als ik zeg: ‘Sorry, maar ik ben geen Turkse en ik weet niet wat u zegt.’ Dus ik moet vaak mensen een beetje aanwijzingen geven. Mijn vader is dan wel Argentijns, maar dat wordt eigenlijk nooit geraden. Indisch wordt wel iets eerder genoemd, misschien omdat mensen dat sneller verwachten. Ik weet niet precies hoe het zit, want mijn oma is volgens mij Italiaans. Ik geloof dat mijn opa ook een Italiaanse achtergrond heeft. Maar ik ben niet opgegroeid met mijn vader, dus ik weet ook niet hoe dat daar in Argentinië zit qua geschiedenis, en volgens mij zijn heel veel mensen daar van Italiaanse afkomst.

Hoe Indisch ben je?
Mijn oma van moederskant is Indisch, dus met Nederlands bloed gemengd. Mijn opa is gewoon Nederlands. Dus het is echt alleen mijn oma die Indisch is. Volgens mij waren haar ouders ook Indisch. Ik heb een keer met mijn opa geprobeerd mijn oma’s geschiedenis te traceren, want mijn oma was helaas al vroeg heel erg ziek en kon niet zoveel aan mij vertellen. Daarom ben ik nog best wel nieuwsgierig. Maar volgens mij zijn haar beide ouders van gemengd bloed. Ze komt uit Surabaya.

Weet je wanneer ze naar Nederland zijn gekomen?

Mijn oom is nog in Surabaya geboren. Hij is nu 56 jaar, geloof ik. Toen hij één was zijn ze volgens mij naar Nederland vertrokken, toen alle Indische mensen met gemengd bloed uit Indonesië moesten vertrekken. Mijn opa was getrouwd met mijn oma, en die gingen toen naar Nederland, naar Zeeland. Ik heb nog een tante en een oom, die zijn net als mijn moeder in Nederland geboren. Mijn oom is de oudste, mijn moeder de jongste. Mijn moeder is 52, mijn oom 56. Dus ongeveer 55 jaar geleden.

Heb je je grootouders gekend?

Ja. Mijn opa heb ik dan wel eens vragen gesteld, omdat mijn oma PSP had was ze erg stil, dus heb ik niet veel met haar gesproken. En naarmate ik ouder werd, werd haar gezondheid zwakker. Ik heb niet meegemaakt dat mijn oma was zoals ze vroeger was, omdat ze rolstoelgebonden was. Mijn opa heb ik er wel eens over gevraagd en ik heb met hem geprobeerd de stamboom van mijn oma na te tekenen. Hij heeft toen verteld dat hij loods was geweest. Hij ging met schepen naar Indonesië en heeft daar mijn oma leren kennen. En heel veel dingen weet ik dus eigenlijk niet. Omdat nu pas die interesse van mij er is, was ik daar minder mee bezig toen ik jonger was, en nu zijn mijn opa en oma allebei overleden. Nu kan ik alleen mijn moeder er nog over vragen.

Hoe heb je dat vroeger op school ervaren?
Vroeger op de basisschool was ik er niet zo mee bezig. Toen hadden we het wel over de koloniale geschiedenis, dat vond ik wel interessant. En dingen over Indonesië, dat had dan iets met mij te maken, maar ik was niet zo. Ik merk dat ik er het laatste jaar, ook nu ik er met mijn klasgenootje over heb gepraat, veel meer mee bezig ben dan vroeger. En dat heeft denk ook te maken met dat ik verhuisd ben en vaker word aangezien voor Turks, en dat soort dingen.

Heb je iets tastbaars dat jou verbindt met het Indisch-zijn?

Ja, dingen die ik heb zijn er gewoon, dingen uit mijn huis of van mijn opa en oma. Echt van die typische dingen: wayangpoppen en beelden en schilderijen, en sowieso alles wat ooit van m’n oma is geweest doet me eraan denken. Omdat het van haar was en omdat zij voor mij de verbinding is met Indonesië. Alles moest uitgezocht worden omdat we het huis van mijn opa leeg moesten halen. We hebben in de garage allemaal dingen liggen, maar ik heb bijvoorbeeld ook heel veel sieraden. Ik weet niet wat daarvan allemaal echt Indisch is. Het is natuurlijk dierbaar omdat het van mijn oma was. Ze had veel dingen met edelstenen en bloedkoraal, geloof ik.

Verdwijnt de Indische cultuur of is hij springlevend?

Ik denk dat het anders is dan vroeger. Ik weet niet hoe het vroeger was natuurlijk, maar ik denk, ook als je ziet hoeveel mensen je voor dit boek hebt, dat het zeker bij mensen leeft. Dat mensen er wel mee bezig zijn. En ik denk dat er altijd Indische gemeenschappen blijven, die dat wel in leven houden in Nederland of waar dan ook. Ik denk wel dat mensen steeds meer gemixt raken. Ik vind het bijvoorbeeld ook heel moeilijk om aan te geven wat echt Indisch is, omdat ik dat eerlijk gezegd niet eens echt weet. In die zin is het ook moeilijk om het levend te houden. Omdat ik ook er niet in mijn leven mee bezig ben, en niet echt actief mee ben opgevoed. Mijn zusje is er nog minder mee bezig.

In mijn persoonlijke omgeving zie ik het nog veel minder. Maar ik heb er bijvoorbeeld met mijn klasgenootje wel veel over gepraat, en mensen willen toch weten waar het vandaan komt. In je leven is het best wel een belangrijk punt. Dus als je Indisch bent ga je er automatisch naar op zoek. En ik denk dat de Indische mensen het gewoon laten blijven leven. Ook als je dit soort initiatieven ziet, denk ik niet dat het gaat verdwijnen.

Hoe eet jij je rijst?

Ik eet het met een lepel. Gewoon.

Wat is je lievelingsgerecht of -snack?

Ik vind gado gado heel lekker. Ik vind lemper heel lekker. We hadden al gekeken voordat we naar Gouda gingen, toen kwamen we erachter dat er een toko zit. ‘Oh! Dit gaan we halen, dat gaan we halen.’ Gado gado vind ik superlekker, sotoh ayam vind ik lekker, risolles vind ik lekker. Ik vind sowieso veel snacks lekker. Ik hou wel van eten. Ik ken niet heel veel, maar wat ik ken vind ik wel lekker. Spekkoek vind ik ook heel lekker.

Wil je zelf nog wat zeggen?

Ook al ik weet ik niet veel, toch vind ik het grappig hoe het in je karakter terugkomt. Ik ben bijvoorbeeld gemengd met Latijns-Amerikaans bloed. Maar die gepassioneerde Latina’s, zo ben ik totaal niet. Terwijl ik me wel herken in dingen als bescheidenheid, dat je niet zegt wat je bedoelt omdat je niet de confrontatie durft aan te gaan. Dingen die ik ook terugzag op je blog en die heel Indisch zijn, heb ik toch meer dan dat Latijns-Amerikaanse. En met allebei ben ik eigenlijk niet heel erg opgevoed. Je ziet dat het toch ook heel erg in je karakter zit, ook al ben je er niet actief mee opgevoed – want mijn moeder kan ook niet echt Indisch koken of zo. Dat vind ik grappig om te merken als ik ernaar op zoek ga, of erover lees.

[su_note note_color=”#ffbb66″]Dit interview is onderdeel van het Twijfelindo Project en Boek 2015/2016. Het boek is vorig jaar uitverkocht en de 2de druk is inmiddels verkrijgbaar alleen via deze webshop. Schrijf je in op de nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van deze serie, blogs en nieuwe vervolg projecten die dit jaar gaan verschijnen[/su_note]