‘Daar vinden ze me vast niet Indisch genoeg voor’.- Ineke Missoorten

Dit interview is onderdeel van het Twijfelindo Project en Boek 2015/2016. Het boek is vorig jaar uitverkocht en de 2de druk zijn er nog een paar beschikbaar. Bestel het laatste exemplaar van de gelimiteerde oplage hier of doe een donatie aan het huidige Crowdfunding project .

Wil je zelf ook meedoen in 2019? Klik hier

(30) Beroep: Eigen bedrijf T-shirt toko: textiel bedrukken, auto’s en ramen beletteren.

Toen je van dit ‘Twijfelindo-project’ hoorde, wat was toen je eerste gedachte?

Ik dacht meteen: Daar wil ik heen, omdat het op dat moment echt iets was waar ik mee bezig was. Het leek me ook heel leuk om de mensen te ontmoeten. Het maakte me niet uit om helemaal naar Gouda toe te gaan.

Waar denken mensen om je heen dat  jij vandaan komt?
Ik heb echt alles al gehad. Braziliaans, Colombiaans, Mexicaans, Italiaans, Spaans. Ik vind het wel heel fijn in andere landen, want ik kan er gewoon rondlopen zonder dat iemand denkt: hé, dat is een toerist, dus ik word ook niet vaak lastiggevallen. Mijn moeder is blond en die heeft daar heel vaak last van.

Ik vind het ook wel leuk dat mensen vaak denken: nou, dat weet ik niet, en dat ik dan zeg: ‘Indisch’; Ik ben ook een beetje Chinees trouwens. Dan zeggen mensen: ‘Oh ja, ik zie het wel’, maar het is nog nooit in één keer geraden.

Hoe Indisch ben je?
Mijn oma is half Chinees en half Indisch, maar ze is in Bandung geboren. Daar heeft ze een man ontmoet die wel helemaal Indisch was, en daar heeft ze mijn vader mee gekregen, Rudie. Hij is dus ook in Bandung geboren. Mijn opa was moslim. Ze is later weer van hem gescheiden en naar Suriname gegaan, want haar ouders woonden op dat moment in Paramaribo. Toen hij zes of zeven was zijn ze echt definitief in Nederland komen wonen.

Dus als je het echt in procenten wil verdelen, ben ik ook een stukje Chinees, maar dat zie je niet echt bij mij. Bij mijn broertje zie je dat wel meer.

Dus jou oma is Chinees, Chinees-Indisch?
Ik weet niet helemaal hoe het zit, maar haar moeder was Chinees en werkte in Indonesië. Dat was de eerste vrouw van mijn overopa, maar ze is opgevoed door zijn tweede vrouw, die wel gewoon Indisch was.

Mijn oma is dan weer getrouwd met mijn opa en later gescheiden, en hertrouwd met een Indische man in Nederland.

Heb je je grootouders nog gekend?
Ja, mijn oma wel, maar ik was volgens mij drie toen ze overleed aan nierziekte. Daar heb ik de laatste tijd wel een beetje last van, want ik merk dat ik steeds meer aan haar denk. Zij was een hele lieve vrouw, dat hoor ik van veel mensen. Ik vind het zo jammer dat haar niet echt heb gekend. Mijn opa heb ik nooit gekend, maar mijn vader heeft hem ook niet gekend. Die is gewoon in Bandung gebleven met zijn vrouw, en mijn vader heeft wat halfzusjes, maar daar heeft hij geen contact mee.

Mijn doopnamen zijn Augustine Geertje. Ik heb Augustine van mijn Indische oma en Geertje van mijn andere. Mijn Indische oma had als roepnaam Ineke en ik dus ook. Toen zij ziek werd, hebben mijn ouders besloten haar roepnaam ook aan mij te geven. Dus we dragen dezelfde naam.

[su_box title=”5,- Euro Donation ” title_color=”#ffffff” radius=”2″]
+ Get a photoshoot and Interview
+ facebook acces to the closed group of participants.

Ben je al eens naar Indonesië geweest?
Nee, maar het zit er wel aan te komen, want ik merk dat mijn vader de laatste tijd wat meer open is om dat te gaan doen. Een paar jaar geleden had hij helemaal geen behoefte om erheen te gaan. Maar ik zit hem ook een beetje te triggeren, hoor. Bijvoorbeeld filmpjes naar hem sturen. Er is ook een YouTube-filmpje, dan zit je in zo’n camerataxi die door Bandung rijdt. Dan zie je hem toch wel geïnteresseerd kijken en bijvoorbeeld zeggen: ‘O, ik woonde in die en die straat, misschien komt hij daar wel langs.’ Laatst kreeg ik toevallig een berichtje: ‘Zullen we Maleis gaan leren?’ Dus ik denk dat hij vast wel binnenkort naar Indonesië wil.

Wanneer voel jij je meer Indisch of juist Nederlands?
Ik voel me Indisch tussen Indische mensen. Ik heb wel het gevoel dat ik iets met hen deel, ik voel me ook snel thuis bij hen. Dat vind ik wel heel apart, want ik heb de cultuur niet echt meegekregen. Nou ja, we eten wel veel Indisch en dat is heel belangrijk in de cultuur natuurlijk. En ik merk dat ik ook snel contact leg met Indische mensen.

Als ik dan straks op dat podium moet staan in mijn Indonesische traditionele kleding en ik moet dat dansje doen, dan denk ik: o gut, daar vinden ze me vast niet Indisch genoeg voor.

Ik zit in een oriëntaalse dansgroep ‘Vasara’. Daar beoefenen we buikdansen en daar ga ik ook Indisch leren dansen. Binnenkort moet ik dat ook op de Pasar Malam doen en dat vind ik best wel eng, want dan word je zo voor de ‘echte Indo’s’ gegooid. Als ik dan straks op dat podium moet staan in mijn Indonesische traditionele kleding en ik moet dat dansje doen, dan denk ik: o gut, daar vinden ze me vast niet Indisch genoeg voor.

Ik ken ook mensen die tegen mij zeggen dat ze me soms niet herkennen. Een man zei letterlijk tegen mij: ‘Ik snap het niet, want soms zie je er heel Nederlands uit en soms ben je heel Indisch.’ Die ziet mij dan als twee verschillende personen of zo, maar misschien is het ook wel hoe ik me voel. Een soort kameleon, maar ja, dat is een ding wat we goed kunnen: blenden.

Hoe ervaarde je dat op school en op je werk?
In mijn jeugd ben ik er eigenlijk niet zoveel mee bezig geweest, dat komt nu pas een beetje. Het komt ook doordat mijn vader gewoon Nederlands is opgevoed. Nou ja, Nederlands… Ik bedoel dingen als: hij praat geen Maleis. Hij kookt wel vaak Indisch.
Maar op school was ik er niet echt mee bezig.

Vanaf mijn vijfentwintigste of zo heb ik meer de behoefte om het een beetje uit te vinden allemaal, me er wat meer in te verdiepen.

[su_box title=”35,- Euro Donation ” title_color=”#ffffff” radius=”2″]
+ Get a photshoot and Interview
+ The book
+ facebook access to the closed group of participants.

Mag ik vragen waar die behoefte vandaan komt?
Ja, de trigger was eigenlijk mijn oma, omdat ik een Indische vrouwenfiguur mis in mijn leven. Ik ben laatst naar een seminar geweest waar je heel erg op je eigen leven ingaat en hoe je bent. 365 dagen gelukkig, heette het geloof ik. Toen moest ik een soort meditatieopdracht doen en allemaal herinneringen bovenhalen. En elke keer kwam mijn oma erbij. Ik dacht: hè, ik was pas drie. Maar onbewust heb je er blijkbaar last van dat ze er niet is. En dat is wel de trigger geweest dat ik het wilde gaan uitzoeken. Ik heb ook het gevoel, het klinkt misschien heel vreemd, dat ik een soort van connectie met haar heb.

Dat is helemaal niet vreemd. Dat lijkt me heel sterk, die binding.
Ja, ik heb ook nog wel een mooie ervaring die ik wil delen. Ik denk dat ik 21 werd en toen heb ik een droom gehad over mijn oma. Ze zei de hele tijd: ‘Ik heb hier een doos. Je vader is dat vergeten en je moet dat zeggen.’ De rest van de droom herinner ik me niet echt meer, maar die doos bleef hangen. Ik dacht: papa is het vergeten. Dus toen ben ik naar mijn vader gelopen en zei: ‘Ik heb een droom gehad en je moet ergens een doos voor mij hebben,’ en hij zei: ‘Nou, dat weet ik niet hoor.’ Maar toen was ik jarig en toen hadden mijn ouders inderdaad een doos voor mij. En ze zeiden: ‘Ja, die staat bij ons in de kast, die heeft zij achtergelaten voor jou, voor als je volwassen wordt.’ Daarin zaten een ring van mijn oma en een ketting en oorbellen, en hij was het gewoon vergeten. Ik denk dat ze daar beledigd door was en dacht: ik zeg het wel tegen Ineke, dan komt het wel goed.
Het is een heel mooi houten kistje, ook uit Indonesië, en daar zat dat in. Dat was voor mij, maar je gaat natuurlijk geen ketting en een gouden ring geven aan een jong kind, daar wacht je mee. En ze vond het tijd, denk ik.

[su_box title=”70,- Euro (325,- euro value) Donation as a participant ” title_color=”#ffffff” radius=”2″]
+ The Book
+ One picture of your choosing plus the picture I choose for the book.
+ Instagram size
+ High resolution.
+ 3 extra choices which pictures you want
+ facebook access to the closed group of participants.
+ A3 size print of your picture.

Verdwijnt de Indische cultuur of is hij springlevend?
Ik denk dat dat helemaal verschilt per persoon. Ikzelf probeer het een beetje weer terug te vinden, maar ik denk dat de traditionele cultuur wel steeds meer gaat… klinkt gek… verwateren? Mensen worden steeds een stukje minder Indisch en dan krijg je mensen van wie de overgrootvader nog uit Indonesië kwam. En die zullen niet zo sterk de behoefte hebben om die cultuur te vinden als iemand die een ouder heeft die daarvandaan komt. Dus ik denk wel dat het een beetje weggaat, maar ook dat het op een andere manier weer terugkomt. En het eten gaat nooit weg… gelukkig… Dat weet ik zeker.

Hoe eet jij je rijst?
Ik hou niet van rijst en dat vinden ze altijd heel raar, maar als ik rijst eet, dan eet ik het met een vork, want met een lepel vind ik raar… en ik eet het ook niet met mijn handen, want dat vind ik irritant.

Wat is je lievelingsgerecht of -snack?
Nederlands of Indisch? Ik heb er twee en het is allebei een bal. Mijn Groningse is een eierbal, maar dat ken je vast niet. Het is een ei met kerrie eromheen en dan gefrituurd (schiet in de lach), ja, het is altijd heel grappig omdat niemand… alleen in het noorden weten we wat een eierbal is. En mijn Indische snack is een kokosbal, klepon, dat vind ik heel lekker.

Dit interview is onderdeel van het Twijfelindo Project en Boek 2015/2016. Het boek is vorig jaar uitverkocht en de 2de druk zijn er nog een paar beschikbaar. Bestel het laatste exemplaar van de gelimiteerde oplage hier of doe een donatie aan het huidige Crowdfunding project .

Wil je zelf ook meedoen in 2019? Klik hier