Niet alleen ben ik gemixt, maar ook mijn vriendengroep is gemixt, bestaande uit Chinees, Papua, Indo en Hollanders. – Chester Vacquier

Chester Vacquier

Studie: Lerarenopleiding

Toen je van dit ‘Twijfelindo-project’ hoorde wat was toen je eerste gedachte?

Het is sowieso een mooi initiatief om een platform te geven aan Indo’s in Nederland. Vooral voor mijn generatie en niet alleen voor oudere generatie Indo’s.

Mensen zullen niet gelijk zeggen dat je Indo bent. Wat dan wel?

Nee, inderdaad. Mensen denken eerder dat ik Spaans, Arabisch of Marokkaans ben – ik zou wel alles kunnen zijn – maar geen Indo.

Wat zeg je zelf daarop?

Eerst lach ik natuurlijk. Maar daarna zeg ik: ‘Het zit wat gecompliceerder.’ Dan kan ik een lang of een kort antwoord geven. Als ik zeg dat ik Indo ben en dat mijn opa uit Indonesië komt, dan begrijpen ze het wel. Ze kennen vaak meerdere mensen die Indo-zijn. En ze kennen het lekkere eten.

Hoe Indisch ben je?

Mijn opa is geboren in Bandung. Na de oorlog is hij, met de rest van de familie, naar Nederland vertrokken. Mijn vader is in Nederland geboren. Mijn opa had nog vijf broers en zussen. Er is nog een andere tak van de familie in Indonesië. Die heb ik toevallig afgelopen jaar nog ontmoet, toen ben ik voor het eerst in Indonesië geweest.

Hoe groot is de familie daar?

O, die is daar al heel erg uitgebreid. Minimaal vijftig man groot. Misschien nog groter vanwege de kleinkinderen. Zij zijn natuurlijk meer Indonesisch dan Indisch.

Waar komen je grootouders vandaan?

Bandung.

Leven je Indische grootouders nog?

Mijn opa leeft niet meer, maar ik heb hem wel nog gekend. Sterker nog, hij heeft mij geïnspireerd: hij schilderde en tekende, want hij gaf les aan de Hoge Technische School in Heerlen. En ik schilder en teken nu ook met veel plezier. Zodoende is die link met mijn opa ook versterkt.

Hebben je grootouders verteld over het leven in Nederlands-Indië?

Eigenlijk niet. Dat was taboe, en dat is wel jammer. Maar we hebben via andere broers en zussen van mijn opa wel wat te weten kunnen komen. Ze waren allemaal nog vrij jong toen ze in Nederlands-Indië wonen. Ze groeiden op in Bandung en gingen daar ook naar school. Ze hadden daar vóór de oorlog een vrij gelukkig leven. Ze woonden in een prettige buurt. De oorlog verscheurde eigenlijk het leven daar. Zo zijn ze, net zoals veel andere Indische-Nederlanders, naar Nederland vertrokken. Een ander motief was het geloof. Mijn familie was christelijk, maar veel moslims bleven in Indonesië. Veel christelijke Indo’s hebben gekozen om naar Nederland te gaan.

Ben je al eens naar Indonesië geweest?

Pas in april afgelopen jaar. Beetje zonde dat ik zo laat pas daarheen ben gegaan. Maar het was een onvergetelijke reis, met mijn vader alleen. Een soort ‘back to the roots trip’, een cadeau voor mijn afstuderen van mijn vader. De reis was ook wel emotioneel, want bepaalde mensen zie je voor het eerst, en oud-tantes misschien ook voor het laatst. Ik wil wel graag nog een keer naar Indonesië. Dat lijkt mij zeer waardevol.

Wanneer voel jij je meer Indisch of Nederlands?

Sowieso dat ik er iets anders uitzie dan de andere Nederlanders. Ik ben getint. Niet alleen ben ik gemixt, maar ook mijn vriendengroep is gemixt, bestaande uit Chinees, Papua, Indo en Hollanders. Ik denk dat ik mij ook qua karaktereigenschappen Indisch voel: bescheiden, niet te hoogdravend of arrogant.

Hoe heb je dat vroeger op school ervaren?

Eigenlijk de dingen die ik zojuist al noemde. Ik heb trouwens ook een bijbaantje bij een Indische toko gehad. Daar komt het eten om de hoek kijken. Dat maakt je toch Indisch. Deze identiteit speelt niet zozeer een rol in mijn werk, maar wel in mijn hobby. Heel veel thema’s in mijn schilderijen zijn geïnspireerd door de Indische of Indonesische cultuur.

Heb je iets tastbaars dat jou verbindt met het Indisch-zijn?

Zoals je ziet heb ik dit T-shirt aan. Dat is een erfstuk van mijn oom. Hij was vaak in Indonesië voor zijn werk. Ik heb dit gekregen omdat ik ook een keer naar Indonesië wilde gaan. Dus ik droeg dit al voordat ik naar Indonesië ging. Maar nu ik daar in Bandung ben geweest, weet ik eindelijk wat ik al een tijdje droeg. Zoals je ziet is dit het hotel Savoy Homan in Bandung. En Bandung is natuurlijk de stad waarin mijn opa en zijn broers en zussen zijn opgegroeid.

Verdwijnt de Indische cultuur of is deze springlevend?

Ik denk niet dat die verdwijnt. Bepaalde dingen zijn onomkeerbaar. De geschiedenis kun je niet omdraaien. En dat mensen er zo uitzien, de getinte huidskleur, daar kan je ook niet omheen. En natuurlijk ook het eten. De Indische keuken zal blijven bestaan en wordt alleen maar verrijkt door meer mensen die het uitbreiden, het koken en natuurlijk het eten.

Hoe eet jij je rijst?

Rijst eet ik met een lepel. Maar als het plakrijst is, lontong, dan wel met mijn handen. Dat is wel het lekkerst.

Wat is je lievelingsgerecht of -snack?

Kue lapis! Als gerecht vooral gado-gado.

Wil je zelf nog wat zeggen?

Ja, dat ik trots ben op mijn Indische identiteit. Sowieso mijn T-shirt vind ik ook een heel persoonlijke link met de Indische cultuur. Het T-shirt kan ik nog steeds niet lezen, want de tekst is in Bahasa Indonesia, maar ik weet nu wel waar het over gaat. Er staan allemaal blanken mensen op, terwijl die volledig Indisch zijn. Dan ga je jezelf afvragen wie zijn dat nou, en hoe zit die historie in elkaar? Zodoende ben ik ook boeken gaan lezen om mijzelf meer erin te verdiepen. Ik heb onder meer de Njai van Reggie Baay gelezen.

Dit interview is onderdeel van het Twijfelindo Project en Boek 2015/2016. Het boek is vorig jaar uitverkocht en de 2de druk is nog een kleine oplage beschikbaar. Bestel het laatste exemplaar van de gelimiteerde oplage hier of doneer een kleinere donatie aan het huidige project .